- Άρθρο της πολιτευτού Ροδόπης της ΝΔ, Βούλας Ελευθεριάδου ενόψει της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας.
Από την κατάκτηση του εκλέγειν, ως τη διεκδίκηση του δικαιώματος του εκλέγεσθαι.
Όταν στις αρχές του 19ου αιώνα οι γυναίκες άρχισαν να δηλώνουν την αγωνιστική τους παρουσία σε εργασιακό, και αργότερα σε πολιτικό επίπεδο, δεν μπορούσαν να φανταστούν μέχρι ποιού σημείου θα έφτανε η γυναικεία παρουσία στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Όμως παρ’ όλο που θηλυκού γένους είναι ηγέτιδες ξένων μεγάλων χωρών όπως η Γερμανία και η Αγγλία, παράλληλα υπάρχουν και γυναίκες που ακόμα «πωλούνται» και αντιμετωπίζονται ως εμπόρευμα από τον κάθε επιτήδειο. Στη χώρα μας μπορεί συνταγματικά και νομοθετικά να μην υπάρχει διαφοροποίηση μεταξύ των δυο φύλλων, η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική. Στην εργασιακή της καθημερινότητα η γυναίκα αποτελεί τον πιο ευάλωτο στόχο, είναι σε προτεραιότητα απόλυσης αν χρειασθεί, θα είναι στο περιθώριο εφόσον είναι νέα μητέρα, αλλά και κατά το πλείστον θα αμείβεται λιγότερο από τον άντρα αφού συνήθως προσλαμβάνεται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης, συνήθως ημιαπασχόληση. Τα δεδομένα αυτά όπως ήταν φυσικό επιδεινώθηκαν την περίοδο της κρίσης και κατέστησαν τη γυναίκα τον πιο αδύναμο κρίκο του εργασιακού βίου. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα με πολλαπλές αναχρονιστικές απαιτήσεις από τους μαθητές, και άρα και από τις μητέρες, ένα εχθρικό κράτος ως προς την ανατροφή των παιδιών και την ίδια την οικογένεια, καθιστά τις γυναίκες δέσμιες ως προς την πλήρη συμμετοχή τους στο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας. Αποτέλεσμα αυτών, η Ελλάδα να κατέχει την τελευταία θέση στα θέματα ισότητας φύλων ανάμεσα στις χώρες της Ε.Ε. (50% με μέσο όρο το 66%). Όσο για τη συμμετοχή των γυναικών στις θέσεις εξουσίας, η χώρα μας παρουσιάζει το οικτρό ποσοστό του 21,7% με μέσο ευρωπαϊκό ποσοστό το 48,5%. Βάσει των δεικτών της Ε.Ε. η Ελλάδα είναι επισήμως πλέον η χειρότερη χώρα για να ζει μια γυναίκα. Το δε δημογραφικό πρόβλημα εξελίσσεται σε εφιάλτη, αφού από το 2011 ο πληθυσμός μειώνεται έχοντας διαρκώς αυξανόμενο ισοζύγιο μεταξύ θανάτων και γεννήσεων. Η γυναίκα ως κεντρικός πυρήνας της οικογένειας επιβάλλεται να χρήζει της απόλυτης προτεραιότητας όλων των κυβερνητικών πολιτικών προκειμένου να αντιστραφεί το ισοζύγιο ώστε να ατενίζει με αισιοδοξία η χώρα μας το μέλλον. Ως εργαζόμενη μητέρα δύο παιδιών και πολιτικός, θεωρείται αυτονόητο πως θα συμβάλλω με όλες μου τις δυνάμεις στην επίτευξη αυτού του σκοπού.
