Ο κ. Ζαμπούκης στη διάρκεια δεκαεπτά λεπτών ομιλία του, μίλησε “έξω από τα δόντια”.
Έθιξε το δημογραφικό που αποτελεί φλέγον πρόβλημα ζητώντας συγκεκριμένες πολιτικές, και έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου κάνοντας λόγο για αθόρυβο εποικισμό από Βούλγαρους και Τούρκους που αγοράζουν ακίνητα στην περιοχή και σε λίγο θα απαιτήσουν και τζαμιά. Επεσήμανε ακόμη την αναγκαιότητα ουσιαστικής στήριξης του πρωτογενούς τομέα και αναφέρθηκε σε αποφάσεις που λαμβάνονται σε γραφεία του “Κράτους των Αθηνών” χωρίς να ρωτούν ή να ζητούν την άποψη και τις αποφάσεις της τοπικής κοινωνίας.
Συγκεκριμένα ο Δήμαρχος Αλεξανδρούπολης μεταξύ άλλων τόνισε:
“Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ξεκάθαρα. Να εντοπίσουμε αυτά που μας κρατάνε σημειωτόν. Να ξεπεράσουμε τα όποια εμπόδια αλλά και να προχωρήσουμε μπροστά. Ακόμα συζητούμε για την ανάπτυξη των υποδομών και τη συνδεσιμότητα, ως καθοριστικούς παράγοντες για την περιφερειακή μας ανάπτυξη.
Η Αλεξανδρούπολη έχει χαρακτηριστεί ως διαμετακομιστικός κόμβος. Σε αυτή την ίδια αίθουσα πριν από τρία χρόνια την είχα αποκαλέσει “Δαρδανέλια της ξηράς”. Και ναι, είναι στη θεωρία, καθώς η ύπαρξη και λιμανιού και σιδηροδρόμου και αυτοκινητόδρομου και αεροδρομίου, της δίνουν αυτό το δικαίωμα.
Τι ισχύει, όμως, στην πράξη και στην πραγματικότητα;
- Τι συμβαίνει με το λιμάνι; Έχει οριστεί ο ρόλος του και μέσα από αυτόν τα περιθώρια ανάπτυξης και εξέλιξης του; Ή υπάρχει μια κεκαλυμμένη στασιμότητα σε αυτή την περιβόητη πλέον “θαλάσσια Εγνατία”;
- Τι συμβαίνει με τον ανατολικό Περιφερειακό που θα συνέδεε το λιμάνι μας με την Εγνατία Οδό; Γιατί υπάρχει αυτή η καθυστέρηση στην ολοκλήρωση του, όταν η χρηματοδότησή του είναι εξασφαλισμένη;
- Τι συμβαίνει με τον σιδηρόδρομο; Η σιδηροδρομική σύνδεση της Αλεξανδρούπολης με το Ορμένιο, από τον περασμένο Οκτώβριο μπορεί να χαρακτηριστεί ως αναπτυξιακό έργο; Σε αυτό το Φόρουμ, πριν δύο χρόνια, μιλούσαμε και συζητούσαμε για ηλεκτροκίνητη γραμμή. Μιλούσαμε και συζητούσαμε για τη σιδηροδρομική σύνδεση της Αλεξανδρούπολης με τη Βουλγαρία, τη σιδηροδρομική σύνδεση των λιμανιών της βορείου Ελλάδος.
- Εξαίρεση όλων αυτών, το αεροδρόμιό μας, το οποίο μάλιστα κατάφερε και πιστοποιήθηκε ευρωπαϊκά ως το πρώτο πανελλαδικά για την επιχειρησιακή λειτουργία και την οργανωτική του δομή, και το οποίο μάλιστα καταγράφει κάθε χρόνο μόνο αυξητικά νούμερα στον απολογισμό του.
- Δυστυχώς, όμως, δεν ισχύει το ίδιο για τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς. Η σιδηροδρομική σύνδεση της Αλεξανδρούπολης με τη Βουλγαρία, οι νέοι οδικοί άξονες, και η ενίσχυση του λιμένα της πόλης και η διασύνδεση του με τα λιμάνια της βορείου Ελλάδος, βρίσκονται ακόμα σε εκκρεμότητα. Κι όσο υπάρχουν εκκρεμότητες, πώς μπορούμε να συζητάμε για προσέλκυση ξένων επενδύσεων, τις οποίες μάλιστα εμείς και θέλουμε και μπορούμε να υποστηρίξουμε;
Ο τόπος μας χρειάζεται πολλά περισσότερα για να τραβήξει μπροστά. Κι ο τόπος μας δεν είναι μονάχα η Αλεξανδρούπολη. Ο τόπος μας είναι ολόκληρος ο νομός Έβρου, ολόκληρη η Θράκη, ολόκληρη η Περιφέρεια της Ανατολικής Μακεδονίας & Θράκης, όπου εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς τη μη ισόρροπη ανάπτυξη.
Ήρθε η ώρα να αποκτήσουν νέα δυναμικό μέσα από την αξιοποίηση της τεχνολογίας, δύο βασικοί πυλώνες της τοπικής μας οικονομίας: η αγροτική παραγωγή και η κτηνοτροφία. Και ας βασανίζονται από τις καταστροφικές συνέπειες της ζωονόσου της ευλογιάς, και ας προσπαθούν μονάχοι τους, με νύχια και με δόντια, ελαιοπαραγωγοί και μελισσοκόμοι, να αναστήσουν τα ελαιόδεντρα και τα μελίσσια τους.
Η Αλεξανδρούπολη δοκιμάστηκε με την καταστροφικότερη πυρκαγιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1957 και μετά, τον Αύγουστο του 2023, με απώλεια όλου του πράσινου ορίζοντά της. Και έρχονται και οι πλημμύρες. Με όλη τη δασική μας έκταση να είναι καμένη, το νερό θα κατηφορίζει από τα βουνά προς τις λεκάνες απορροής που είχαν σχεδιαστεί για να ανταπεξέλθουν στην κλιματική αλλαγή και όχι στην κλιματική κρίση. Θα προλάβουμε άραγε την ολοκλήρωση των μελετών και την ολοκλήρωση των έργων που θα προκύψουν από αυτές;
Άραγε, το “Έβρος Μετά” είναι αρκετό; Η επανακατοίκηση των αγροτικών κοινοτήτων του νομού αποτελεί κρίσιμο ζήτημα για την ισόρροπη ανάπτυξη της περιοχής. Όχι μονάχα οικονομικά, αλλά και εθνικά.
Επίκειται ένας αθόρυβος εποικισμός· με την αγορά μόλις με 10.000€-15.000€, παρατημένων κατοικιών στα χωριά του Έβρου, από Βουλγάρους, Ευρωπαίους πλέον, πολίτες, αλλά ακόμα πιο επικίνδυνο σημείο η αγορά αυτών των κατοικιών από εταιρείες τουρκικών κεφαλαίων και συμφερόντων που με τη σύστασή τους κατά το Εμπορικό Δίκαιο στη χώρα μας, την εγγραφή τους στο τοπικό Επιμελητήριο, και την έκδοση απλώς ενός ΑΦΜ, αγοράζουν ό,τι θέλουν, όπου θέλουν, κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Σε αντίθεση με τα φυσικά πρόσωπα στα οποία απαγορεύεται, ή ορθότερα, επιτρέπεται κατόπιν ειδικής άδειας. Μη σας προκαλέσει έκπληξη αν σε κάποιο από τα επόμενα Φόρουμ εδώ, συζητήσουμε για το δικαίωμα όλων αυτών που ξαφνικά θα μας εποικήσουν, εν ονόματι της θρησκευτικής τους ελευθερίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να χτίσουν τζαμιά δίπλα στις ερειπωμένες εκκλησιές μας, ως νέες κοινότητες χωρίς ελληνικά χαρακτηριστικά
Και ας καταφέραμε, στο πλαίσιο της εξωστρέφειάς μας, σε έναν τόπο που ομορφαίνει, να αναδείξουμε την Αλεξανδρούπολη ως τουριστικό προορισμό, να αυξήσουμε τους δείκτες της τοπικής μας οικονομίας και να δώσουμε ζωντάνια στην πόλη μας και στους ανθρώπους της, που θα είναι ακόμα μεγαλύτερη με την αναβάθμιση του τελωνείου των Κήπων που δημοπρατήθηκε ήδη και το χαιρετίζουμε.
Τι συμβαίνει, όμως, με τις υπόλοιπες περιοχές; Η δημογραφική γήρανση και η επιθυμία να θέλουν όλοι να έρθουν εδώ, αποτελεί το βασικότερο πρόβλημα στον Έβρο και αντιστοίχως στην υπόλοιπη Θράκη. Οφείλουμε να κοιταχτούμε όλοι μας κατάματα και να αντιμετωπίσουμε με καίριες λύσεις όλα αυτά που σας περιγράφω. Καλωσορίζουμε τα νέα μέτρα του Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής. Είναι όμως αρκετά για να λύσουν το πρόβλημα; Ζητούμε πολιτικές που θα ενισχύσουν την απασχόληση, τη στήριξη των νέων αγροτών, και την ανάπτυξη σύγχρονων υποδομών που θα καταστήσουν την ύπαιθρό μας ελκυστική για τις νεότερες γενιές.
Στις πρωτοβουλίες μας, που σχεδιάζονται και υλοποιούνται με γνώμονα τις ανάγκες της τοπικής κοινωνίας των οποίων εμείς είμαστε οι γνώστες, δεν χωρούν έξωθεν παρεμβάσεις από το “Κράτος των Αθηνών”. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, σε μια Αλεξανδρούπολη που μεγαλώνει, και μαζί μεγαλώνουν και οι ανάγκες της, και μαζί με αυτές και οι ανάγκες στάθμευσης για 110.000 πλέον μόνιμων κατοίκων και επισκεπτών, δέκα άτομα από την Αθήνα σε ένα γραφείο να καθορίζουν την τύχη του πάρκινγκ του λιμανιού και να κρίνουν ότι ο Δήμος Αλεξανδρούπολης για τη γη του, τη δυτική χερσαία ζώνη, και όχι λιμενική ζώνη, δεν δικαιούται να συνάψει προγραμματική σύμβαση με αποκλειστικό γνώμονα την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος και συγκεκριμένα την επίλυση του μείζονος προβλήματος της στάθμευσης που ταλανίζει την πόλη μας ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες. Και ενώ δεν δικαιούται να συνάψει απ’ ευθείας συμφωνία, να τον δέχονται ως συμμετέχοντα στον διαγωνισμό και να τον απορρίπτουν για τον λόγο ότι προσκόμισε το ποινικό του μητρώο μόνο ο Δήμαρχος και όχι και οι τριάντα πέντε δημοτικοί σύμβουλοι.
Δεν είναι δυνατόν να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, και να ενημερωνόμαστε με ένα ποστ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για ένα ακόμα αναπτυξιακό έργο, αυτό του θαλάσσιου αιολικού πάρκου ανάμεσα στην Αλεξανδρούπολη και τη Σαμοθράκη, χωρίς, όχι μόνο να ερωτηθεί η τοπική κοινωνία, αλλά ούτε καν προηγουμένως να ενημερωθεί. Για ένα έργο από το οποίο δεν θα επωφεληθεί απολύτως τίποτα και θα αποτελέσει υπανάπτυξη”.
πηγή: evros-news.gr
επιμέλεια: inkomotini.news
