Το Μήνυμα της Κυριακής: Ο Θεός είναι ο αυξάνων

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Α´ Κορ. α´ 10-17)

Ἑνότητα ἐν Χριστῷ
Ἀδελφοί, παρακαλῶ ὑμᾶς, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. Ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. Λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; Μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; Ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε; Εὐχαριστῶ τῷ Θεῷ ὅτι οὐδένα ὑμῶν ἐβάπτισα εἰ μὴ Κρίσπον καὶ Γάϊον, ἵνα μή τις εἴπῃ ὅτι εἰς τὸ ἐμὸν ὄνομα ἐβάπτισα. Ἐβάπτισα δὲ καὶ τὸν Στεφανᾶ οἶκον· λοιπὸν οὐκ οἶδα εἴ τινα ἄλλον ἐβάπτισα. Οὐ γὰρ ἀπέστειλέ με Χριστὸς βαπτίζειν, ἀλλ᾿ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μὴ κενωθῇ ὁ σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ.

Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί, στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἔχετε ὅλοι τήν ἴδια ὁμολογία καί νά μήν ὑπάρχουν σχίσματα ἀνάμεσά σας, νά εἶστε ἑνωμένοι μέ τήν ἴδια σκέψη καί μέ τήν ἴδια γνώμη. Γιατί μέ πληροφόρησαν γιά σᾶς, ἀδελφοί μου, ἄνθρωποι τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν διχογνωμίες ἀνάμεσά σας. Ἐννοῶ δηλαδή τό ἑξῆς, ὅτι καθένας ἀπό σᾶς λέγει, ἄλλος μέν ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Παῦλο, ἄλλος δέ ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Ἀπολλώ, ἄλλος ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Κηφά (Πέτρο), ἄλλος ὅτι ἐγώ θεωρῶ σοφότερο διδάσκαλο τόν Χριστό. Διχοτομήθηκε, λοιπόν, τό θεανδρικό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ (ὥστε νά τόν θεωρεῖτε μόνον ἄνθρωπο καί ἔτσι ἁπλό διδάσκαλο); Μήπως σταυρώθηκε γιά σᾶς ὁ Παῦλος, γιά νά σωθεῖτε; Ἤ μήπως βαπτιστήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύλου; Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού δέν βάπτισα κανέναν ἀπό σᾶς, ἐκτός ἀπό τόν Κρίσπο καί τόν Γάιο, γιά νά μή μέ κατηγορήσει κανείς ὅτι τέλεσα τό βάπτισμα στό ὄνομά μου. Βάπτισα, ἐπίσης, καί τήν οἰκογένεια τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτός αὐτῶν, δέν θυμᾶμαι νά βάπτισα κανέναν ἄλλον. Γιατί ὁ Χριστός δέν μέ ἔστειλε γιά νά βαπτίζω, ἀλλά γιά νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιό του, καί μάλιστα χωρίς τή βοήθεια τῆς ἀνθρώπινης σοφίας, γιά νά μή χάσει τό νόημα καί τήν ἀξία της ἡ σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ.

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΙΡΕΣΕΩΝ
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁμιλεῖ γιά τήν διάσπαση τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας καί τήν δημιουργία σχισμάτων. Παρακαλεῖ τούς πιστούς τῆς Κορίνθου, καί μάλιστα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά εἶναι ὅλοι σύμφωνοι μεταξύ τους καί νά μήν ὑπάρχουν ἀνάμεσά τους διαιρέσεις, ἀλλά νά εἶναι ἑνωμένοι μέ μία σκέψη καί μέ ἕνα φρόνημα. Οἱ διαιρετικές δυνάμεις τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς φιλαυτίας ὠθοῦν ἐκ τῶν ἔσω στήν κατάτμηση τῆς κοινωνίας τῶν ἀνθρώπων καί ἡ ἰσχυρή αὐτή δύναμη εἰσχωρεῖ πολλές φορές καί στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Παῦλος διαβλέπει τήν σοβαρότητα τοῦ ὑπαρξιακοῦ αὐτοῦ θέματος καί βοηθᾶ τόν ἄνθρωπο νά τό θεραπεύσει καί νά τό ὑπερβεῖ μέ τήν ἐσωτερική ἀναγέννηση τοῦ ἑαυτοῦ του. Αὐτή συντελεῖται μέ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία τῆς ἀγάπης, ἀπό τήν ὁποία ἐκπηγάζει ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀπέναντι στό πρόβλημα
Ὁ διχασμός καί ἡ διαίρεση στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλονται πολλές φορές στήν προσωπολατρία, τήν ὁποία καλλιεργοῦν ὁμάδες πιστῶν. Ὅμως τέτοια περιστατικά φανερώνουν σαρκικό φρόνημα, ἀνωριμότητα πνευματική, ἐγωκεντρικότητα καί οὐσιαστικά ἄγνοια τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ. Βεβαίως ὁ ἄνθρωπος, παρόλη τήν ἐν Χριστῷ ἀναγέννησή του, δέν παύει νά φέρει μέσα του τά σπέρματα τῆς ἁμαρτίας, τά ὁποῖα βλαστάνουν καί μέ τίς μορφές τῆς διαστάσεως καί τῆς διαιρέσεως, καί μάλιστα ὅταν ἀτονεῖ ἡ πνευματική ζωή καί ἐπικρατεῖ ἡ ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Γι’ αὐτό οἱ πιστοί καλοῦνται νά φροντίζουν διαρκῶς νά τηροῦν «τήν ἑνότητα τοῦ Πνεύματος ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης» (Ἐφεσ. 4,3). Ἡ ἑνότητα ὡς ἐσωτερική κατάσταση καί ὡς ἐκκλησιολογικό βίωμα εἶναι τό βασικότερο στοιχεῖο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, διότι δέν βρίσκεται σέ θεωρητικές ἀρχές ἤ ἰδέες, ἀλλά στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ πού ἑνοποιεῖ τούς πιστούς ὡς μέλη τοῦ σώματός Του. Δεδομένου ὅτι στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὁ πιστός ξεπερνᾶ τήν διάσπαση τῆς φύσεώς του καί βρίσκει τήν ὀντολογική του ἑνότητα. Τόπος τῆς καινῆς ὑποστάσεώς του εἶναι ἡ Ἐκκλησία καί περιοχή φανερώσεως οἱ ἄλλοι.

Οἱ Ἀπόστολοι ἑνώνουν τούς πιστούς
Καθώς εἴδαμε στό ἀνάγνωσμά μας, κάποιοι Χριστιανοί τῆς Κορίνθου διαχωρίζονταν σέ ὁμάδες καί φιλονικοῦσαν λέγοντας ὅτι ἄλλος ἀπό αὐτούς ἀνήκει στόν Παῦλο, ἄλλος στόν Ἀπολλώ, ἄλλος στόν Κηφᾶ, ἄλλος στόν Χριστό. Ἡ στάση τους αὐτή γέμιζε μέ ὀδύνη τήν ψυχή τοῦ Παύλου, ὁ ὁποῖος κοπίασε πολύ γιά τήν θεμελίωση καί τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας
τῆς Κορίνθου. Φυσικά, ἡ Ἐκκλησία δέν διασπᾶται, ἀλλά οἱ ἄνθρωποι διασπῶνται ἀπό αὐτήν μέ τίς ἐγωιστικές αὐτόνομες ἐνέργειές τους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Ἀπολλώς, ὁ Κηφᾶς, εἶναι ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό, μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ καί μεταξύ τους μέ τόν ἄρρηκτο σύνδεσμο τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης. Ἔχουν τήν συνείδηση ὅτι εἶναι συνεργοί Θεοῦ στόν ἀγῶνα γιά τήν διατήρηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητας. Καλλιεργοῦν τόν ἀγρό τῆς Ἐκκλησίας καί γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεός εἶναι «ὁ αὐξάνων» (Α΄ Κορ. 3,7). Ἑπομένως, ἡ εὐθύνη γιά τήν δημιουργία σχισμάτων καί διαιρέσεων ἀνῆκε στίς ἐν λόγῳ ὁμάδες τῶν πιστῶν. Αὐτοί κινούμενοι ἀπό ἐμπάθεια, φανατισμό, νηπιότητα στήν σκέψη καί ἔλλειψη πνευματικῆς γνώσεως καί καταρτίσεως ἀντιστρατεύονταν, χωρίς νά τό καταλαβαίνουν, τό πνεῦμα τῆς ἀποστολικῆς ἑνότητας, εἰρήνης καί ὁμοφροσύνης. Γι’ αὐτό ὁ Παῦλος θέλοντας νά ἀφυπνίσει τήν Χριστιανική τους συνείδηση, ἄν καί ἱδρυτής τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κορίνθου, δέν συνδέει τήν Ἐκκλησία μέ τό πρόσωπό του, ἀλλά μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καί τούς λέγει: «Διαμοιράσθηκε λοιπόν ὁ Χριστός; Μήπως εἶναι ὁ Παῦλος πού πέθανε ἐπάνω στόν Σταυρό γιά νά σᾶς σώσει; Ἤ μήπως βαπτισθήκατε στό ὄνομα τοῦ Παύλου;».

Ὁ Χριστός σωτήρας τῶν ἀνθρώπων

Οἱ πιστοί δέν πρέπει νά λησμονοῦν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι ὁ λυτρωτής καί σωτήρας. Οἱ πνευματικοί ποιμένες καί διδάσκαλοι τῆς πίστεως εἶναι ὄργανα καί διάκονοι τοῦ Θεοῦ. Σέ καμία περίπτωση δέν ἐπιτρέπεται νά οἰκειοποιοῦνται τήν πνευματική ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ οὔτε νά ἐνθαρρύνουν τούς ποιμαινομένους νά ἀποδίδουν τήν καρποφορία τοῦ πνευματικοῦ ἔργου στίς ἱκανότητες τῶν ποιμένων τους. Τά χαρίσματα προέρχονται ἀπό τόν Θεό. Μάλιστα ἡ ἐμπειρία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅσο κι ἄν μεσουρανεῖ κάποιο πνευματικό ἔργο, ὅταν παρεμβάλλονται στοιχεῖα προσωπολατρίας, διαιρέσεως, ἐρίδων, κ.ἄ., τότε καταπίπτει παταγωδῶς καί προκαλεῖ μεγάλο σκανδαλισμό.

Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔργο ἑνότητος. Ἑνοποίησε στό πρόσωπό Του τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό, τούς ἀγγέλους μέ τούς ἀνθρώπους, τό κτιστό μέ τό ἄκτιστο.

Μέ τό Βάπτισμα καί τήν Θεία Εὐχαριστία μᾶς συνάγει ὅλους στό σῶμα Του.

Εἴθε αὐτές οἱ θεολογικές ἀλήθειες νά μᾶς συνέχουν πάντοτε καί νά στηρίζουν τούς ἀγῶνες γιά τήν «ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

ΠΗΓΗ: ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ | apostoliki-diakonia.gr

Το Κήρυγμα της Κυριακής από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαρωνείας & Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμονα :«ΕΑΝ ΤΙΣ ΦΑΓΕΙ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟΥ ΑΡΤΟΥ ΖΗΣΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ»

Ὁ χορτασμός τοῦ πεινασμένου λαοῦ στήν Παλαιστίνη ἀποτελοῦσε σημάδι μεσσιανικό: Αὐτός πού δίνει τροφή στά πλήθη καί μάλιστα μέ τρόπο ὑπερφυσικό δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Γι’ αὐτό καί τή στιγμή τοῦ συγκλονιστικοῦ πειρασμοῦ μετά τή βάπτιση λέγει ὁ σατανᾶς στόν Χριστό: «”Ἄν εἶσαι Υἱός τοῦ Θεοῦ, πές νά γίνουν αὐτές οἱ πέτρες ψωμιά», γιά νά λάβει τήν ἀπάντηση: «Ὁ ἄνθρωπος δέ ζεῖ μόνο μέ τό ψωμί, ἀλλά μέ κάθε λόγο πού βγαίνει ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ».

Ὡστόσο, ὅταν ὁ ἴδιος ἔκρινε πώς ἦλθε ἡ κατάλληλη στιγμή, ἔκανε τό θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καί χόρτασε πέντε χιλιάδες λαοῦ.

Στό θαῦμα αὐτό, γιά τό ὅποιο κάνει λόγο ἡ σημερινή περικοπή, εἶδε ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα οὐσιαστικότερο περιεχόμενο, ἀναγνώρισε τήν προτύπωση τοῦ «ἄρτου τῆς ζωῆς», τῆς πραγματικῆς τροφῆς πού ὅποιος τήν τρώγει ζεῖ αἰώνια, χωρίς νά φοβᾶται τήν πείνα καί τόν θάνατο. Καί ὁ ἄρτος αὐτός εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ πού προσφέρεται νά θανατωθεῖ στό σταυρό γιά νά ζήσει ὁ κόσμος.

Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης εὐθύς μετά τή διήγηση τοῦ θαύματος, παραθέτει μία ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ περί θείας Εὐχαριστίας, στήν ὁποία λέγει μεταξύ ἄλλων τά ἑξῆς: «Αὐτός πού τρώει τή σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου ἔχει ζωή παντοτινή, κι ἐγώ θά τόν ἀναστήσω τήν ἔσχατη ἡμέρα».

Πολύ σοφά οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτήρισαν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πού προσφέρεται στόν ἄνθρωπο μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας σάν «φάρμακο ἀθανασίας», γιατί ἡ τροφή αὐτή δέν χορταίνει τίς ὑλικές ἀνθρώπινες ἀνάγκες, ἀλλά τήν πείνα καί τήν δίψα τῆς αἰωνιότητας.

Ὁ λαός βλέπει στόν πολλαπλασιασμό τῶν ἄρτων τήν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν του καί σπεύδει νά ἁρπάξει τόν ἰσχυρό προστάτη του καί νά τόν ἀνακηρύξει βασιλιά. Ὁ Χριστός ὅμως ξεφεύγει ἀπ’ ἀνάμεσά τους καί πηγαίνει στό ὅρος νά προσευχηθεῖ. Δέν πρέπει νά μείνουν στά ἐξωτερικά φαινόμενα μόνο.

Τό μήνυμα τῆς περικοπῆς μπορεῖ νά συνοψιστεῖ στά ἑξῆς: Ὁ Χριστός δέν ἐκπροσωπεῖ ἁπλῶς μία ὡραία καί ὑψηλή διδασκαλία πού ἐξυψώνει ἠθικά τους ἀνθρώπους, ἀλλ’ εἶναι καί μυστήριο- τό μυστήριο τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου, πού ἀποτελεῖ πηγή ζωῆς καί φάρμακο ἀθανασίας.

«Ἐάν τίς φάγη ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τόν αἰῶνα».