Πώς τελεσιουργείται η θαυματουργική επίσκεψη του Θεού

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Πράξ. θ΄ 32-42)

Θαυματουργίες τῶν Ἀποστόλων
Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐγένετο δὲ Πέτρον διερχόμενον διὰ πάντων κατελθεῖν καὶ πρὸς τοὺς ἁγίους τοὺς κατοικοῦντας Λύδδαν. Εὗρε δὲ ἐκεῖ ἄνθρωπον τινα Αἰνέαν ὀνόματι, ἐξ ἐτῶν ὀκτὼ κατακείμενον ἐπὶ κραβάττῳ, ὃς ἦν παραλελυμένος. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Πέτρος· Αἰνέα, ἰᾶταί σε Ἰησοῦς ὁ Χριστός· ἀνάστηθι καὶ στρῶσον σεαυτῷ. Καὶ εὐθέως ἀνέστη. Καὶ εἶδον αὐτὸν πάντες οἱ κατοικοῦντες Λύδδαν καὶ τὸν Σάρωνα, οἵτινες ἐπέστρεψαν ἐπὶ τὸν Κύριον. Ἐν Ἰόππῃ δέ τις ἦν μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθά, ἣ διερμηνευομένη λέγεται Δορκάς· αὕτη ἦν πλήρης ἀγαθῶν ἔργων καὶ ἐλεημοσυνῶν ὧν ἐποίει. Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀσθενήσασαν αὐτὴν ἀποθανεῖν· λούσαντες δὲ αὐτὴν ἔθηκαν ἐν ὑπερῴῳ. Ἐγγὺς δὲ οὔσης Λύδδης τῇ Ἰόππῃ οἱ μαθηταὶ ἀκούσαντες ὅτι Πέτρος ἐστὶν ἐν αὐτῇ, ἀπέστειλαν δύο ἄνδρας πρὸς αὐτὸν παρακαλοῦντες μὴ ὀκνῆσαι διελθεῖν ἕως αὐτῶν. Ἀναστὰς δὲ Πέτρος συνῆλθεν αὐτοῖς· ὃν παραγενόμενον ἀνήγαγον εἰς τὸ ὑπερῷον, καὶ παρέστησαν αὐτῶ πᾶσαι αἱ χῆραι κλαίουσαι καὶ ἐπιδεικνύμεναι χιτῶνας καὶ ἱμάτια ὅσα ἐποίει μετ᾿ αὐτῶν οὖσα ἡ Δορκάς. Ἐκβαλὼν δὲ ἔξω πάντας ὁ Πέτρος θεὶς τὰ γόνατα προσηύξατο, καὶ ἐπιστρέψας πρὸς τὸ σῶμα εἶπε· Ταβιθά, ἀνάστηθι. Ἡ δὲ ἤνοιξε τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῆς, καὶ ἰδοῦσα τὸν Πέτρον ἀνεκάθισε. Δοὺς δὲ αὐτῇ χεῖρα ἀνέστησεν αὐτήν, φωνήσας δὲ τοὺς ἁγίους καὶ τὰς χήρας παρέστησεν αὐτὴν ζῶσαν. Γνωστὸν δὲ ἐγένετο καθ᾿ ὅλης τῆς Ἰόππης, καὶ πολλοὶ ἐπίστευσαν ἐπὶ τὸν Κύριον.

Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Κατά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες συνέβη νά περιοδεύει ὁ Πέτρος σέ πολλές πόλεις, κατέβηκε δέ καί πρός τούς Χριστιανούς πού κατοικοῦσαν στή Λύδδα. Ἐκεῖ συνάντησε κάποιον ἄνθρωπο, ὀνόματι Αἰνέα, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπί ὀκτώ ἔτη κατάκοιτος στό κρεβάτι γιατί ἦταν παράλυτος. Ὁ Πέτρος τοῦ εἶπε: Αἰνέα, ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ θεραπεύει. Σήκω ἐπάνω καί στρῶσε μόνος σου τό κρεβάτι. Καί ἀμέσως σηκώθηκε. Ὅταν τόν εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς Λύδδας καί τοῦ Σάρωνα, ἐπέστρεψαν στόν Κύριο. Στήν Ἰόππη ὑπῆρχε μιά μαθήτρια ὀνόματι Ταβιθᾶ ἡ ὁποία ἑλληνιστί λέγεται Δορκάς. Αὐτή εἶχε κάνει πλῆθος ἀγαθῶν ἔργων καί φιλανθρωπιῶν. Συνέβη νά ἀρρωστήσει τίς ἡμέρες ἐκεῖνες καί νά πεθάνει. Ἔτσι, ἀφοῦ τήν ἔπλυναν, τήν ἔβαλαν στό ὑπερῶο. Καί ἐπειδή ἡ Λύδδα εἶναι κοντά στήν Ἰόππη, ὅταν οἱ μαθητές ἄκουσαν ὅτι ὁ Πέτρος εἶναι σέ αὐτή, ἔστειλαν πρός αὐτόν δύο ἄνδρες καί τόν παρακάλεσαν νά μήν ἀρνηθεῖ νά μεταβεῖ σέ αὐτούς. Σηκώθηκε ὁ Πέτρος καί πῆγε μαζί τους. Μόλις ἔφθασε, τόν ἀνέβασαν στό ὑπερῶο καί ἐκεῖ παρουσιάσθηκαν σέ αὐτόν ὅλες οἱ χῆρες, οἱ ὁποῖες ἔκλαιγαν καί ἔδειχναν χιτῶνες καί ἐνδύματα πού εἶχε φτιάξει, ὅταν ζοῦσε ἡ Δορκάς. Ἀφοῦ τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω ὁ Πέτρος, γονάτισε καί προσευχήθηκε, καί μετά γύρισε πρός τό σῶμα καί εἶπε: Ταβιθᾶ, σήκω ἐπάνω. Αὐτή ἄνοιξε τά μάτια της καί μόλις εἶδε τόν Πέτρο ἀνακάθισε. Τῆς ἔδωσε τό χέρι καί τή σήκωσε, καί ἀφοῦ φώναξε τούς Χριστιανούς καί τίς χῆρες, τούς τήν παρουσίασε ζωντανή. Αὐτό ἔγινε γνωστό σέ ὅλη τήν Ἰόππη καί πολλοί πίστεψαν στόν Κύριο.

ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ
Στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἱστοροῦνται δύο θαυματουργικές ἐνέργειες πού ἐπετέλεσε ὁ ἀπόστολος Πέτρος μέ τήν πανσθενουργό δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πρῶτον, ἡ θεραπεία ἑνός παραλύτου, τοῦ Αἰνέα, καί ἀκολούθως, ἡ ἐκ νεκρῶν ἐξανάσταση τῆς Ταβιθᾶ, μιᾶς εὐλογημένης Χριστιανῆς πού ζοῦσε στήν Ἰόππη καί ἐπιδιδόταν σέ συνεχεῖς ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες. Ἡ γυναίκα αὐτή δέν ζοῦσε γιά τόν ἑαυτό της ἀλλά γιά τούς φτωχούς, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά, καί γι’ αὐτούς ἐργαζόταν ἀκατάπαυστα. Ἦρθε ὅμως ὁ θάνατος νά διακόψει τήν προσφορά της. Μεγάλη ἦταν ἡ θλίψη τῶν πιστῶν. Μαθαίνοντας ὅμως γιά τό πρόσφατο θαῦμα τοῦ Πέτρου στόν παράλυτο Αἰνέα, χωρίς καμιά χρονοτριβή τόν καλοῦν κοντά τους. Καί ὁ Πέτρος ἔρχεται· καί γονατιστός, ὅπως ὁ Ἠλίας καί ὁ Ἐλισσαῖος σέ παρόμοιες περιπτώσεις, προσεύχεται καί ζητεῖ τήν ἐπέμβαση τοῦ Κυρίου. Ἡ πίστη καί ἡ προσευχή του, καθώς καί τῶν Χριστιανῶν τῆς Ἰόππης, συνετέλεσαν στήν ἀνάσταση τῆς νεκρῆς Ταβιθᾶ, θαῦμα πού ὑπερβαίνει τήν ἀνθρώπινη λογική καί κάθε φυσικό νόμο.
Πρωταρχικός σκοπός τῶν θαυματουργιῶν τῶν Ἀποστόλων ἦταν ἡ φανέρωση καί ἡ προσφορά τῆς ζωῆς τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου στούς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό οἱ Ἀπόστολοι πάντοτε κήρυτταν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί προέβαλλαν τήν πίστη στήν δύναμη τῆς θεότητος καί τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του. Καθότι μέ τήν πίστη καί τήν ἀγάπη συντελεῖται ἡ ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό καί ἔτσι τελεσιουργεῖται ἡ θαυματουργική ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ, ὡς πρόγευση τῆς ἀθανασίας καί τῆς ἀϊδίου μετοχῆς τοῦ ἀνθρώπου στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὡς ἐκ τούτου τά θαύματα μαρτυροῦν τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου ἀπό τήν νομοτέλεια τῆς φύσεως καί τούς περιορισμούς τῆς κοσμικῆς ἀναγκαιότητος· ἀποτελοῦν «σημεῖα» κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος.

Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀνώτερη ἀπό τά θαύματα
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀφοῦ γράφει στούς Κορινθίους γιά τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅπως τό ἀποστολικό, τό προφητικό, τό διδασκαλικό, αὐτό τῆς θαυματουργίας, τούς συνιστᾶ νά στρέφεται ὁ ζῆλος τους κυρίως πρός τά σημαντικώτερα, τά «κρείττονα» χαρίσματα. «Καί ἔτι καθ’ ὑπερβολήν ὁδόν ὑμῖν δείκνυμι» (Α΄ Κορ. 12,31)· σᾶς δείχνω, τούς λέει, κι ἕνα πολύ ἀνώτερο ἀκόμη δρόμο. Ποιόν; Αὐτόν τῆς ἀγάπης, προκειμένου νά ἀποκτήσουν τήν πληρότητα καί τήν γνησιότητα κάθε ἄλλου πνευματικοῦ χαρίσματος, μέ σκοπό τήν οἰκοδομή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, δεδομένου ὅτι τά χαρίσματα ὡς δωρεές τοῦ Θεοῦ δέν αὐτονομοῦνται ἀλλά κοινωνοῦνται ἀπό τήν Σύναξη τῶν πιστῶν μέ τήν δύναμη τῆς ἀγάπης, ἄνευ τῆς ὁποίας αὐτοκαταργεῖται ἡ μετοχή μας στό Μυστήριο καί τό θαῦμα τῆς Ἐκκλησίας. Γι’ αὐτό ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τούς ἀνωτέρω λόγους τοῦ Παύλου τονίζει ὅτι τό μέγιστο θαῦμα εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ ρίζα ὅλων τῶν ἀγαθῶν. Καί ὅτι ἄν ἀσκοῦμε τήν ἀγάπη καί τό ἦθος πού ἀπορρέει ἀπό αὐτή, δέν θά ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό κανένα ἄλλο θαῦμα· ὅπως ἐπίσης καί ὅτι ἄν δέν τήν ἀσκοῦμε, δέν θά κερδίσουμε τίποτε ἀπό τά θαύματα. Καί ἐκφράζοντας τήν πίστη καί τήν θέση τῆς Ἐκκλησίας ἀναφορικά πρός τό θέμα τῶν θαυμάτων, τό ὁποῖο δυστυχῶς ὄχι σπάνια παρερμηνεύεται καί διαστρέφεται μέ ἰδιοτέλεια καί ἐκμετάλλευση, λέγει: «Ἐμεῖς οἱ πιστοί δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό ὁρατά σημεῖα, γιατί ἡ πίστη ἐπαρκεῖ νά τά ἀντισταθμίσει ὅλα· γιατί τά θαύματα δέν χρειάζονται γιά τούς πιστούς, ἀλλά γιά τούς ἀπίστους (τά γάρ σημεῖα οὐ τοῖς πιστεύουσιν, ἀλλά τοῖς ἀπίστοις)».

Ἡ φανέρωση τῆς ἀλήθειας τοῦ Εὐαγγελίου
Τά ἀναρίθμητα θαύματα πού ἐτελοῦντο ἀπό τούς Ἀποστόλους, τούς μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἦταν μιά ἀποκάλυψη τοῦ Εὐαγγελίου γιά τήν στερέωση τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως καί ἀγάπης στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἴαση τοῦ Αἰνέα καί ἡ ἀνάσταση τῆς Ταβιθᾶ φανερώνουν τόν θαυματουργό λόγο τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ἔκτοτε ἡ Ἐκκλησία δέν ἔπαυσε, καί οὔτε θά παύσει, νά στερεώνει τήν πίστη τῶν ἀνθρώπων διακηρύσσοντας ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ζωή καί ἡ ἀνάσταση· ἡ χαρά, ἡ ἴαση, ἡ ἐλπίδα καί ἡ προσδοκία μας. 

πηγή: ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ | apostoliki-diakonia.gr