Πάει πολύς καιρός τώρα που από τις τέσσερις κερκίδες του δημοτικού γηπέδου Κομοτηνής στα ματς του Πανθρακικού λειτουργεί μόνο η μία – η σκεπαστή. Οι θύρες στις υπόλοιπες κερκίδες παραμένουν κλειστές. Για μια σειρά από λόγους ο κόσμος γύρισε την πλάτη στην ομάδα. Και δεν είναι (μόνο) η οικονομική κρίση που τον αποτρέπει από το να πάει στο γήπεδο…
Έτσι φτάσαμε στο αποκαρδιωτικό θέαμα του άδειου γηπέδου και των 100-150 φίλων του Πανθρακικού που επιμένουν, βρέξει-χιονίσει, άρρωστοι-ξεάρρωστοι, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες, να βρίσκονται στο γήπεδο, εκ προοιμίου μάλιστα οι περισσότεροι με αγορά από το καλοκαίρι εισιτηρίων διαρκείας (!), πιστοί στο ραντεβού τους με τους αγώνες της αγαπημένης τους ομάδας.
Κι όπως φαίνεται στα φωτογραφικά στιγμιότυπα από τους τελευταίους αγώνες των πρασίνων, η συντριπτική πλειονότητα αυτών των φιλάθλων είναι από μεσήλικες και άνω. Με πολλούς από αυτούς μιλήσαμε. Βουρκωμένοι και θυμωμένοι δεν μπορούν να πιστέψουν τις εξελίξεις…
Τα παραπάνω κάτι σημαίνουν. Ή μάλλον σημαίνουν πολλά…
Τόσα πολλά, που συνοψίζονται στο εξής ένα: δικαιούνται η τελευταία «παράσταση» να παιχτεί ενώπιόν τους. Δικαιούνται να ζήσουν για τελευταία φορά την Κυριακάτικη γηπεδική τους «ιεροτελεστία». Δικαιούνται να χειροκροτήσουν για τελευταία φορά τα παιδιά που φέτος φόρεσαν την πράσινη φανέλα του Πάνθρακα. Δικαιούνται να ρίξουν το τελευταίο μπινελίκι τους. Δικαιούνται πολλά… Και ίσως και μια εξήγηση.
