Όσοι θέλουν να ζουν με ευσέβεια, κατά Χριστόν, θα γνωρίσουν πόνο, θλίψη, διωγμούς

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Β´ Τιμ. γ´ 10-15)

Οἱ ἐν Κυρίῳ διωγμοί

Τέκνον Τιμόθεε, παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις. Οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! Καὶ ἐκ πάντων με ἐῤῥύσατο ὁ Κύριος. Καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, διωχθήσονται· πονηροὶ δέ ἄνθρωποι καὶ γόητες προκόψουσιν ἐπὶ τὸ χεῖρον, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι. Σὺ δὲ μένε ἐν οἷς ἔμαθες καὶ ἐπιστώθης, εἰδὼς παρὰ τίνος ἔμαθες, καὶ ὅτι ἀπὸ βρέφους τὰ ἱερὰ γράμματα οἶδας, τὰ δυνάμενά σε σοφίσαι εἰς σωτηρίαν διὰ πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς

Παιδί μου Τιμόθεε, ἔχεις παρακολουθήσει τή διδασκαλία μου, τή συμπεριφορά μου, τούς στόχους μου, τήν πίστη μου, τή μακροθυμία μου, τήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή μου, τούς διωγμούς μου, τά παθήματα, ὅπως ἐκεῖνα πού μοῦ συνέβησαν στήν Ἀντιόχεια, στό Ἰκόνιο, στά Λύστρα. Τί διωγμούς ὑπέφερα! Καί ἀπό ὅλους μέ γλίτωσε ὁ Κύριος. Ἔτσι καί ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια κατά Ἰησοῦν Χριστόν, θά διωχθοῦν. Ἐνῶ πονηροί ἄνθρωποι καί ἀπατεῶνες θά προχωρήσουν πρός τό χειρότερο, ἐξαπατώντας τούς ἄλλους καί ἐξαπατώμενοι οἱ ἴδιοι. Ἐσύ ὅμως νά μένεις σταθερός σ᾿ αὐτά πού ἔμαθες καί γιά τά ὁποῖα βεβαιώθηκες, ἀφοῦ ξέρεις ἀπό ποιόν τά ἔμαθες, καί διότι γνωρίζεις τήν Ἁγία Γραφή ἀπό μικρό παιδί, πού μπορεῖ νά σοῦ μεταδώσει τή σοφία πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία μέ τήν πίστη πού διδάσκει ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΥΣΕΒΕΙΑ

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν παροῦσα ἀποστολική περικοπή, πού προέρχεται ἀπό τήν Β΄ πρός Τιμόθεον ἐπιστολή του, μᾶς βοηθεῖ νά ἐννοήσουμε ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά τῆς ἀληθινῆς εὐσεβείας. «Καί πάντες δέ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται». Ὄχι μόνον ἐγώ, λέει ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά καί ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζοῦν μέ εὐσέβεια, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ἀντιμετωπίσουν διωγμούς. Ἐδῶ ὁ Παῦλος συνδέει τήν εὐσέβεια μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, δηλαδή τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό, τήν σχέση, τήν κοινωνία μαζί Του, τήν προσήλωση στήν τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τούς διωγμούς…

Σέ ἄλλη ἐπιστολή του ἐπισημαίνει ὅτι «μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί» (Α΄ Τιμ. 3,16). Ἐδῶ βλέπουμε ὅτι ἡ εὐσέβεια ὀνομάζεται «μέγα μυστήριον» καί συνδέεται μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ἡ ἀληθινή ζωή μας καί μᾶς δείχνει τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα.

Συνεπῶς, ἡ πίστη στό μυστήριο τοῦ Χριστοῦ μᾶς καθιστᾶ εὐσεβεῖς. Οἱ θεοφόροι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας θεωροῦν ὡς ἀληθινή εὐσέβεια τήν ὀρθή προσκύνηση τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δηλαδή τήν ἀποδοχή τῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας περί τοῦ Θεοῦ, πού συνεπάγεται τήν ἔκφραση σεβασμοῦ, ἀγάπης καί λατρείας πρός Αὐτόν. Καί ἔπειτα χαρακτηρίζουν ὡς ἀληθινή εὐσέβεια τήν προσπάθεια, τήν σπουδή τοῦ ἀνθρώπου νά ζήσει σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ πνευματικός ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου

Ἐφόσον ἡ γνώση καί ἡ τήρηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ ὁδηγοῦν τόν πιστό στήν ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ, τότε, ὅταν αὐτό θεωρεῖται τό ὕψιστο κριτήριο τῆς συνειδήσεώς μας, βιώνουμε καί τίς εὐαγγελικές ἀρετές τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο, τῆς εὐσεβείας, τῆς θεοσεβείας, τῆς θεογνωσίας, ὅσο αὐτό εἶναι δυνατόν. Καθότι ἡ ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί ἡ εὐσέβεια δέν προέρχονται μόνο ἀπό τήν ἀνθρώπινη προσπάθεια, ἀλλά ἀπό τήν ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί τήν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου.

Βεβαίως, ὁ πνευματικός ἀγώνας τοῦ πιστοῦ βρίσκεται πιό πάνω ἀπό τίς δυνάμεις του, καί ἡ ἔκβασή του δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μᾶς προτρέπει νά παραδώσουμε τήν ἀδυναμία μας στήν δύναμη καί τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ὅμως, ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ἐπιφέρει ἀλλοιώσεις στήν σωστή λειτουργία τῆς φύσεως τοῦ ἀνθρώπου, ὄχι σπάνια, τόν πείθει ὅτι ἡ παράδοση αὐτή τοῦ ἑαυτοῦ του στόν Θεό σημαίνει τήν ὑποτίμηση καί τήν ἐξαφάνιση τῆς ὑπάρξεώς του. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, συμβαίνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο.

Οἱ θλίψεις καί οἱ διωγμοί

Ὁ ἄνθρωπος πού ἐπιθυμεῖ νά ζήσει μέ ἀληθινή εὐσέβεια δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποφύγει τίς θλίψεις, τόν πόνο, τούς διωγμούς. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ Κύριος διώχθηκε, ὀνειδίσθηκε, σταυρώθηκε. Καί οἱ Ἀπόστολοι εἶχαν τήν συνείδηση ὅτι «διά πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22). Μέ αὐτή τήν ἔννοια ἡ «ἐν Χριστῷ» εὐσέβεια προϋποθέτει ἐσωτερικό καί ἐξωτερικό ἀγώνα.

Ὁ ἐσωτερικός ἀγώνας ἀφορᾶ στήν ἀντιμετώπιση τῶν διαφόρων παθῶν πού φωλιάζουν μέσα στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ρίζα τῶν παθῶν εἶναι ἡ ἐγωκεντρικότητα καί ἐπάνω της φυτρώνουν ὅλα τά πάθη, ὅπως φιλαυτία, φιλαργυρία, φιληδονία, θυμός, φθόνος, ὀλιγοπιστία, κακία.

Ὁ ἐξωτερικός ἀγώνας ἀφορᾶ στήν σωστή ἀντιμετώπιση τῶν διώξεων, τῶν θλίψεων, τῶν ἀπογοητεύσεων πού προέρχονται ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Αὐτά ὁ πιστός χριστιανός τά ἀντιπαρέρχεται μέ ὑπομονή, διάκριση, προσευχή, ἐλπίδα πρός τόν Θεό, ταπεινοφροσύνη καί ἀγάπη.

Ἀπό μία ἄποψη εἶναι φυσικό ὁ κόσμος νά ἀντιδρᾶ μέ διωγμούς ἐναντίον τοῦ εὐσεβοῦς ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ ἐγωιστής, ὁ ἄδικος, ὁ ἄπιστος, ὁ αἰσχροκερδής, ἐλέγχεται ἀπό τήν ἀνιδιοτέλεια, τήν ταπείνωση, τήν πίστη, τήν καλοσύνη τοῦ εὐσεβοῦς συνανθρώπου του, τότε θά πρέπει νά σταματήσει αὐτόν τόν σιωπηρό ἔλεγχο, συκοφαντώντας, καταισχύνοντας καί ἐξοντώνοντάς τον μέ κάθε τρόπο.

Ὅμως, ὁ πιστός χριστιανός τροφοδοτεῖται ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι κατορθώνει ὅσα ὁ Θεός θέλει καί σηκώνει, ὅσα ὁ Θεός παραχωρεῖ.

Διότι οἱ διωγμοί καί οἱ θλίψεις βοηθοῦν τόν πιστό νά ζήσει ὄχι μόνο μέ εὐσέβεια, ἀρετή καί ἀλήθεια, ἀλλά καί νά βιώσει τό βαθύτερο νόημα τῆς ἐν Χριστῷ ταπεινώσεως. Δηλαδή τήν ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καί παράθεση τῆς ζωῆς του στόν Ἐσταυρωμένο καί Ἀναστάντα Κύριο Ἰησοῦ.

Εὐχῆς ἔργο εἶναι νά μή λησμονοῦμε ὅτι «οὐδέ ἐν ρήμασιν ἡμῖν, ἀλλ’ ἐν πράγμασιν ἡ εὐσέβεια», ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Δηλαδή ἡ εὐσέβεια δέν βρίσκεται στά λόγια, ἀλλά στά πράγματα· στήν ἀλήθεια καί στά ἔργα τῆς πίστεως, στόν τρόπο πού τήν ἀφομοιώνουμε καί τήν ἀκτινοβολοῦμε πρός τούς ἄλλους γιά τήν οἰκοδομή τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ (Ἐφεσ. 4,12).

πηγή: ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ | apostoliki-diakonia.gr

«Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΥΠΑΚΟΗ» | ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ & ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ, κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ 

Ὁ Πέτρος μαζί μέ τόν ἀδελφό του Ἀνδρέα, κουρασμένοι, ἔραβαν τά δίχτυά τους στήν ὄχθη τῆς λίμνης τῆς Γεννησαρέτ. Ἡ προηγούμενη βραδιά, ἐκτός ἀπό ἐξαντλητική, ἦταν συνάμα καί ἀπογοητευτική ἀφού παρά τήν  κοπιώδη προσπάθειά τους, οἱ ἔμπειροι ψαράδες δέν ἔπιασαν τίποτα. Κι ἐνῶ ἡ κούραση καί ἡ θλίψη ἦταν πρόδηλες, ἔρχεται ὁ γνωστός τους ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο Διδάσκαλος καί ζητᾶ μιά χάρη. Ἦταν τόσος πολύς ὁ κόσμος πού τόν ἀκολουθοῦσε, ὥστε ὁ μόνος τρόπος νά καταφέρει νά τούς μιλήσει ἦταν νά καθίσουν ὅλοι στήν ἀμφιθεατρική πλαγιά τοῦ λόφου πού κατέληγε στή λίμνη καί Ἐκεῖνος μέσα ἀπό κάποιο πλοιάριο νά τούς ἀπευθύνει λόγους σέ μικρή ἀπόσταση ἀπό τήν ἀκτή. Ἀπ’ ὅλα τά πλοιάρια ὁ Διδάσκαλος διάλεξε αὐτό τοῦ Πέτρου.

Χωρίς ἀντίρρηση καί παρά τήν κούραση καί τή στενοχώρια του, ὁ Πέτρος ξανοίγεται λίγο καί ἐξυπηρετεῖ τόν Χριστό. Κι ὅταν Ἐκεῖνος τελειώνει τήν διδασκαλία, ὁ Πέτρος ἀκούει τόν Διδάσκαλο νά τοῦ δίνει μία ἀπροσδόκητη ἐντολή μέρα μεσημέρι: «Ἐπανάγαγε εἰς τό βάθος καί χαλάσατε τά δίκτυα ὑμῶν εἰς ἄγραν». Ποῦ ἀκούστηκε ἐπαγγελματικό ψάρεμα μές στό καταμεσήμερο; Τή στιγμή μάλιστα πού ἡ προηγούμενη βραδιά ἀποδείχθηκε τόσο ἄκαρπη καί τό μάζεμα τῶν διχτυῶν εἶχε μόλις τελειώσει, ὥστε νά εἶναι ἕτοιμα γιά τή νέα νυκτερινή ἐξόρμηση.

Κι ὅμως, ὁ Πέτρος, ἄν καί κατάκοπος καί ἀπογοητευμένος, ἄν καί ἔμπειρος ψαράς, ὑπάκουσε μέ πολύ σεβασμό τόν Διδάσκαλο, ἐκφράζοντας μόνο μία μικρή ἐπιφύλαξη γιά τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς ἐνέργειας. Κι ἐκεῖ εἶναι πού διαψεύδεται πανηγυρικά. Τά δίχτυα του, πού πρίν τά εἶχαν σκίσει οἱ βράχοι καί τά ξύλα τοῦ βυθοῦ τῆς λίμνης, τώρα τοῦ τά σκίζει τό ὑπερβολικό βάρος τῶν ψαριῶν πού πέρα ἀπό κάθε προσδοκία εἶχαν ἐγκλωβισθεῖ σ’ αὐτά. Πέρα καί πάνω ἀπό κάθε λογική ἀρχή τῆς ἁλιευτικῆς τέχνης, τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης, τῶν φυσικῶν ὅρων, συμβαίνει αὐτό πού μέ κανένα τρόπο δέν ἀναμενόταν. Γιατί; Ἐξ’ αἰτίας τῆς εὐλογίας καί τῆς ὑπακοῆς. Τό μόνο πού προστέθηκε σέ ὅ,τι μέ ἄκρατο ἐπαγγελματισμό καί πλήρη ἀναποτελεσματικότητα ἔκανε ὁ Πέτρος ὅλη νύχτα, ἦταν ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου.

Πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι μέ ἀπόλυτη ἐπιστημονικότατα καί ἄψογη λογική σχεδίασαν πλάνα, κατάρτισαν προγράμματα, ἐπιχείρησαν τήν ὑλοποίηση μεγάλων ὁραμάτων. Καί πάμπολλες φορές ἀπροσδόκητα ἀπέτυχαν, σέ σημεῖο πού νά προέλθει τό παροιμιῶδες «Ὁ Θεός βλέπει τά προγράμματα τῶν ἀνθρώπων καί γελάει». Γι΄ αὐτό οἱ ἄνθρωποι παλαιότερα μέ ὅτι καί ἄν καταπιάνονταν συνήθιζαν νά λένε κάι νά τό ἐννοοῦν «Πρῶτα ὁ Θεός».