Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Πράξ. β´ 1-11)
Ἡ δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό. Καὶ ἐγένετο ἄφνω ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἦχος ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας, καὶ ἐπλήρωσεν ὅλον τὸν οἶκον οὗ ἦσαν καθήμενοι· Καὶ ὤφθησαν αὐτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρός, ἐκάθισέ τε ἐφ᾿ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν, καὶ ἐπλήσθησαν ἅπαντες Πνεύματος Ἁγίου, καὶ ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις καθὼς τὸ Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι. Ἦσαν δὲ ἐν Ἱερουσαλὴμ κατοικοῦντες Ἰουδαῖοι, ἄνδρες εὐλαβεῖς ἀπὸ παντὸς ἔθνους τῶν ὑπὸ τὸν οὐρανόν· γενομένης δὲ τῆς φωνῆς ταύτης συνῆλθε τὸ πλῆθος καὶ συνεχύθη, ὅτι ἤκουον εἷς
ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ λαλούντων αὐτῶν. Ἐξίσταντο δὲ πάντες καὶ ἐθαύμαζον λέγοντες πρὸς ἀλλήλους· οὐκ ἰδοὺ πάντες οὗτοί εἰσιν οἱ λαλοῦντες Γαλιλαῖοι; καὶ πῶς ἡμεῖς ἀκούομεν ἕκαστος τῇ ἰδίᾳ διαλέκτῳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἐγεννήθημεν, Πάρθοι καὶ Μῆδοι καὶ Ἐλαμῖται, καὶ οἱ κατοικοῦντες τὴν Μεσοποταμίαν, Ἰουδαίαν τε καὶ Καππαδοκίαν, Πόντον καὶ τὴν Ἀσίαν, Φρυγίαν τε καὶ Παμφυλίαν, Αἴγυπτον καὶ τὰ μέρη τῆς Λιβύης τῆς κατὰ Κυρήνην, καὶ οἱ ἐπιδημοῦντες Ῥωμαῖοι, Ἰουδαῖοί τε καὶ προσήλυτοι, Κρῆτες καὶ Ἄραβες, ἀκούομεν λαλούντων αὐτῶν ταῖς ἡμετέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;
Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ὅταν ἔφθασε ἡ ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ἦταν ὅλοι συγκεντρωμένοι καί ὁμόψυχοι στό ἴδιο μέρος. Καί αἰφνιδίως ἦλθε ἀπό τόν οὐρανό μιά βοή σάν νά φυσοῦσε δυνατός ἄνεμος καί γέμισε ὅλο τό σπίτι, στό ὁποῖο ἔμεναν, καί ἐμφανίσθηκαν γλῶσσες σάν πύρινη φλόγα νά μοιράζονται σέ αὐτούς καί κάθισαν ἀπό μία στόν καθένα τους, καί ὅλοι πλημμύρισαν ἀπό ἅγιο Πνεῦμα καί ἄρχισαν νά μιλοῦν σέ ξένες γλῶσσες, ἀνάλογα μέ ἐκεῖνο πού τούς ἔδινε τό Πνεῦμα νά μιλοῦν. Ἦταν ἐγκατεστημένοι στήν Ἱερουσαλήμ εὐλαβεῖς Ἰουδαῖοι ἀπό ὅλα τά ἔθνη τῆς γῆς. Ὅταν ἀκούσθηκε ἡ βοή αὐτή, συγκεντρώθηκε τό πλῆθος καί ἐπικράτησε σύγχυση, καθώς ἄκουγε καθένας τούς ἀποστόλους νά μιλοῦν στή δική του γλώσσα. Ὅλοι ἀποροῦσαν καί θαύμαζαν, ἔλεγαν δέ μεταξύ τους: Δέν εἶναι ὅλοι Γαλιλαῖοι αὐτοί πού μιλοῦν; Καί πῶς συμβαίνει νά τούς ἀκοῦμε καθένας στή δική του μητρική γλῶσσα; Δηλαδή, Πάρθοι καί Μῆδοι καί Ἐλαμίτες, καί οἱ κάτοικοι τῆς Μεσοποταμίας, τῆς Ἰουδαίας καί τῆς Καππαδοκίας, τοῦ Πόντου καί τῆς Ἀσίας, τῆς Φρυγίας καί τῆς Παμφυλίας, τῆς Αἰγύπτου καί τῶν περιοχῶν τῆς Λιβύης πρός τήν πλευρά τῆς Κυρήνης, καί οἱ Ρωμαῖοι, πού ἦταν ἐγκατεστημένοι στά Ἱεροσόλυμα, τόσο οἱ ἐκ καταγωγῆς Ἰουδαῖοι, ὅσο καί οἱ προσήλυτοι, οἱ Κρῆτες καί οἱ Ἄραβες, ὅλοι ἐμεῖς τούς ἀκοῦμε νά μιλοῦν στίς δικές μας γλῶσσες γιά τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ;
«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΝ»
Καθώς οἱ ἐποχές τοῦ ἔτους διαδέχονται ἡ μία τήν ἄλλη, ἔτσι καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή ἐναλλάσσεται μέ τήν ἄλλη. Πρίν ἀπό λίγο ἑορτάσαμε τόν Σταυρό, τό Πάθος, τήν Ἀνάσταση· ὕστερα ἀπό αὐτά τήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου καί σήμερα φθάσαμε στήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν καί τήν μητρόπολη τῶν ἑορτῶν (ἱερός Χρυσόστομος). Δηλαδή στήν ἐκπλήρωση ἐκείνων πού μᾶς ὑποσχέθηκε ὁ Χριστός πρίν ἀπό τό ἑκούσιο πάθος Του. Πρόκειται περί τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο, τῆς ἀναδημιουργίας καί ἀνακαινίσεως τῆς κτίσεως μέ τήν ἱστορική φανέρωση τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ καί κιβωτοῦ τῆς σωτηρίας. «Σᾶς ἀποστέλλω τήν ἐπαγγελία τοῦ Πατρός μου – λέγει ὁ Κύριος στούς Μαθητές του πρίν ἀπό τήν Ἀνάληψή Του – καί ἐσεῖς νά καθήσετε στήν πόλη Ἱερουσαλήμ μέχρις ὅτου ἐνδυθεῖτε τήν ἐξ ὕψους δύναμη» (Λουκ. 24,49). Ἡ Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἀνυπέρβλητη δύναμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ «προθεσμία», ὁ χρόνος ἐκπληρώσεως τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Θεοῦ Πατρός. Ἦλθε τό Ἅγιο Πνεῦμα, πού ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα «πρό πάντων τῶν αἰώνων» καί στέλλεται «ἐν χρόνῳ» ἀπό τόν Θεό Υἱό, τόν Ἰησοῦ Χριστό, τό Ὁποῖον, ὡς Παράκλητος Θεός, «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας».
Τά τρία αὐτά πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ἔχουν τήν ἴδια φύση-οὐσία καί τήν ἴδια δόξα-ἐνέργεια. Εἶναι δηλαδή ὁμοούσια, ὁμόδοξα καί ὁμοδύναμα. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, πού εἶχε ἀποκαλυπτική ἐμπειρία αὐτοῦ τοῦ Mυστηρίου, κάνει λόγο γιά τρία φῶτα τά ὁποῖα τόν περιέλαμψαν· «οὐ φθάνω τό ἕν νοῆσαι καί τοῖς τρισί περιλάμπομαι· οὐ φθάνω τά τρία διελεῖν (νά διαιρέσω) καί εἰς τό ἕν ἀναφέρομαι» (Λόγ. Μ΄, 41).
Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα περιγράφει τά αἰσθητά σημεῖα τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού τούς ἀποκαλύφθηκε σάν ἄνεμος καί σάν φωτιά. Βεβαίως, καθώς τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ὑλικό στοιχεῖο, ἔτσι καί οἱ ἐνέργειές Του δέν εἶναι ὑλικές. Ὅμως, ἐπειδή δέν εἶναι εὔκολο στόν ἄνθρωπο νά ἐννοήσει τά Mυστήρια τοῦ Θεοῦ χωρίς σύμβολα καί εἰκόνες ἀπό τήν ἐγκόσμιο πραγματικότητα, γι’ αὐτό ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος φανερώθηκε μέ αἰσθητά σημεῖα. Ὡς ἐκ τούτου, ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς χρησιμοποιεῖ τίς ἐκφράσεις «ὥσπερ φερομένης πνοῆς βιαίας» καί «διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεί πυρός» (Πράξ. 2,2-3), γιά νά δείξει ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν εἶναι ἄνεμος ἤ φωτιά, ἀλλά ὅτι ἀκούσθηκε σάν δυνατός ἄνεμος καί φάνηκε σάν πύρινη γλώσσα. Καί τοῦτο «ἵνα μηδέν αἰσθητόν περί τοῦ Πνεύματος νομίσῃς», ὅπως σχολιάζει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Μάλιστα, ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκδηλώθηκε καί μέ ἕνα εἰδικό χάρισμα· αὐτό τῆς «γλωσσολαλίας». Πρόκειται γιά τό συμβολικό προμήνυμα τοῦ ἀποστολικοῦ κηρύγματος ὡς ἔργου τῆς δυνάμεως τοῦ Θεοῦ στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης πρός ξένους καί ἀλλογλώσσους λαούς.
Πρόσκληση στήν ἑνότητα τῆς πίστεως
Στόν Πύργο τῆς Βαβέλ ὁ ἐγωισμός καί ἡ ἀσυνεννοησία τῆς ἁμαρτίας ὡδήγησαν τούς ἀνθρώπους στήν διαίρεση καί στό νά μή καταλαβαίνει ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἄν καί μιλοῦσαν τήν ἴδια γλῶσσα. Ὅμως τώρα πού τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς κάλεσε σέ ἑνότητα καί στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἀπόστολοι κήρυτταν στούς παρισταμένους, οἱ ὁποῖοι, παρ’ ότι μιλοῦσαν διαφορετικές ἀπό αὐτούς γλῶσσες, κατανοοῦσαν μέ θαυμαστό τρόπο τό περιεχόμενο τοῦ κηρύγματος τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.
Ἐπενέργειες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
Τά δῶρα πού μᾶς χαρίζει ὁ φιλάνθρωπος Θεός μέ τό Mυστήριο τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι μεγάλα καί θαυμαστά καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαθιστᾶ τόν ἄνθρωπο στήν κατά φύση λειτουργία τῆς ὑπάρξεώς του, ὥστε νά γίνεται «ναός Θεοῦ ζῶντος» (Β΄ Κορ. 6,16). Ἀκόμη, ὡς ἡ κατ’ ἐξοχήν Κοινωνία Ἀγάπης, «συναντιλαμβάνεται ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν» (Ρωμ. 8,26), ἔρχεται βοηθός στίς ἀδυναμίες καί τίς θλίψεις μας, συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες μας καί μεσιτεύει στόν Θεό γιά ἐμᾶς.
πηγή: ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ – apostoliki-diakonia.gr
Το Κήρυγμα της Κυριακής από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μαρωνείας & Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμονα
Το ζωογόνο πνευματικό νερό καλοσύνης και ελπίδας.
Ἡ γιορτὴ τῆς Σκηνοπηγίας ποὺ διαρκοῦσε ἑπτὰ ἡμέρες καὶ θύμιζε στοὺς Ἰουδαίους τὴ σαραντάχρονη περιπλάνησή τους στὴν ἔρημο, πλησιάζει στὸ τέλος της. Σύμφωνα μέ τό τυπικό τῆς γιορτῆς, λευκοντυμένοι ἱερεῖς μεταφέρουν ἐν πομπῇ στὸν ναὸ μιὰ χρυσὴ στάμνα γεμάτη νερὸ ἀπὸ τὴν πηγὴ τοῦ Σιλωάμ. Αὐτὴ ἡ τελετὴ θύμιζε τὴ θαυμαστὴ διάσωση τοῦ Ἰσραὴλ στὴν ἔρημο ὅταν κρυστάλλινες πηγὲς νεροῦ ἀνέβλυσαν ἀπὸ τὸν βράχο καὶ ὁ λαὸς ξεδίψασε. Ὕστερα ἀπὸ λίγο οἱ προσκυνητὲς θὰ ξαναγυρίσουν στὶς καθημερινές τους ἀσχολίες.
Ὁ Κύριος γνωρίζει καλὰ πόσο ἐξαντλητικὴ θὰ εἶναι ἡ πορεία ποὺ θὰ ξαναρχίσουν οἱ ἄνθρωποι μέσα σὲ μιὰ ἄλλη ἔρημο, τὴν ἔρημο τῆς ζωῆς τους. Γνωρίζει πόσο βασανίζεται ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ καθημερινὰ ἀπὸ μιὰ ἄλλη δίψα, τὴ δίψα τὴν πνευματική. Γι’ αὐτὸ τὴν τελευταία ἡμέρα τῆς μεγάλης γιορτῆς στάθηκε ὁ Ἰησοῦς καὶ φώναξε δυνατά: ‘’Ὅποιος διψᾶ, ἂς ἔρθει σὲ μένα καὶ ἂς πιεῖ».
Διψᾶμε γιὰ δικαιοσύνη, ἀγάπη, εἰλικρίνεια, εἰρήνη; Διψᾶμε γιὰ ζωή. Προσπαθοῦμε νὰ σβήσουμε αὐτὴ τὴ δίψα μὲ θεωρίες ἢ διασκεδάσεις, μ’ ἕνα ξέφρενο κυνήγημα χρημάτων, φήμης, δυνάμεως. Ὅμως ἡ καρδιά μας παραμένει ἀνικανοποίητη, στεγνή∙ «Διψᾶτε γιὰ ἀγάπη;», μᾶς ρωτάει ὁ Χριστός. «Λαχταρᾶτε νὰ ἀγαπηθεῖτε ἀνυπόκριτα καὶ νὰ ἀγαπήσετε πραγματικά; Ἐλᾶτε κοντά μου. Μήν μένετε σέ ἀόριστες θεωρίες καί σέ ἄψυχα «πρέπει». Αὐτά εἶναι νερό ἁλμυρό πού δέν ξεδιψᾶ. Μάθετε νά ἀγαπᾶτε «καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς», ἄδολα, ἔμπρακτα, τούς πάντας, καί θά ἀγαπηθεῖτε καί ἐσεῖς εἰλικρινά.
Τὸ νερὸ δὲν ξεδιψᾶ ὅταν τὸ περιεργάζεται τὸ βλέμμα μας, ἀλλ’ ὅταν φθάνει στὴ γλῶσσα καί στὰ σωθικά μας. Μήν περιοριζόμαστε λοιπόν στό νά βρέχουμε λίγο τά χείλη μας, νά ἀγγίζουμε μερικές σταγόνες τοῦ λόγου τοῦ Χριστοῦ μέ τήν σκέψη μας. Ὅπως τὸ νερὸ προχωρεῖ μέχρι τὸ τελευταῖο κύτταρο, γιὰ νὰ τὸ ζωογονήσει, ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς πρέπει νὰ εἰσδύσει διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέχρι τὴν ἔσχατη γωνιὰ τῶν σκέψεων, τῶν αἰσθημάτων, τῆς ὑπάρξεώς μας.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης διευκρινίζει ὅτι ὅταν εἶπε τά λόγια αὐτά ὁ Χριστός, ἐννοοῦσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐπρόκειτο νά λάβουν κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.
Μὲ τὴν Πεντηκοστὴ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα συγκροτεῖ τὴν Ἐκκλησία∙ καὶ μὲ τὴν συνεχῆ ἐνέργειά Του μέσα σ’ Αὐτὴ, μυριάδες μυριάδων ἄνθρωποι «προσοικειοῦνται», κάνουν δηλαδὴ προσωπικὰ δικό τους τὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ δοθοῦν κατόπιν μὲ χαρούμενη αὐταπάρνηση στὴ διακονία τῶν ἄλλων. Ἔτσι μέσα ἀπὸ τὰ σπλάχνα τους ἀναπηδᾶ εὐφρόσυνο καὶ ζωογόνο πνευματικὸ νερὸ καλοσύνης καὶ ἐλπίδος. Μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ Παρακλήτου γίνονται παρηγοριὰ καὶ στηριγμὸς τῶν ἀνθρώπων.
