-
Γράφει ο πρώην αναπληρωτής υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, κυβερνητικός εκπρόσωπος, και αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Γιώργος Πεταλωτής.
Η απάντηση στο ερώτημα “πού είναι η Πολιτεία στην προστασία των ανηλίκων και των ευάλωτων ομάδων;”, έχει σχέση και με το κατά πόσο θέλουμε και πιστεύουμε στον ρόλο ενός δυναμικού, με απόλυτα στοχευμένες δαπάνες, και πραγματικά “κοινωνικού” κράτους.
Ιστορικά, σε ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, αυτή η θεώρηση εκφραζόταν πάντα μέσα από τα σοσιαλιστικά και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ φέρνοντας την κοινωνία στο προσκήνιο και αναδεικνύοντας τα χρόνια προβλήματα περιθωριοποίησης και αφάνειας των μέχρι τότε “μη λειτουργικών” τμημάτων της (ΑμεΑ, ηλικιωμένοι, παιδιά, γυναίκες, κ.λπ.), έκανε και τη μεγάλη διαφορά στο πολιτικό σύστημα ανατρέποντας αγκυλώσεις και αντιλήψεις.
Η ισότητα των φύλων, τα Κέντρα Ανοιχτής Προστασίας Ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ), η αναγωγή του ΟΓΑ σε κύριο ασφαλιστικό φορέα, η αναγνώριση και προστασία της αναπηρίας ως υποχρέωση του Κράτους, η «Βοήθεια στο Σπίτι», ακόμη και η δημιουργία του ΕΣΥ με παροχές υγείας ανοιχτές σε όλη την κοινωνία, υπήρξαν βασικό μέρος της ατζέντας του σοσιαλιστικού κόμματος στη χώρα μας και έμειναν μέχρι και σήμερα.
Αυτές οι πολιτικές είναι εκ των ων ουκ άνευ, στοιχειώδεις και απαραίτητες, σε ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται προοδευτικό.
Όμως, παθογένειες αναπτύχθηκαν γύρω και από αυτό το δίχτυ προστασίας, αφού λόγω ακριβώς της σπουδαιότητας και της ευαισθησίας των ζητημάτων αυτών, εξελίχθηκε σε πεδίο ελκυστικό για πολιτική και οικονομική αξιοποίηση, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται πολλές φορές η ουσία του.
Από τη μια, κοινωνικές υπηρεσίες υποστελεχωμένες, χωρίς χρηματοδοτήσεις και υποστήριξη, «Βοήθεια στο Σπίτι» με ακόμη αναζητούμενο εργασιακό καθεστώς, ιδρύματα που έπρεπε να κλείσουν, επιδόματα πολυδάπανα-ανέλεγκτα.
Και από την άλλη, στην επίκαιρη υπόθεση της 12χρονης, στον ίδιο τραπεζικό λογαριασμό, πιστωνόταν προνοιακά επιδόματα και αμοιβές από την κακοποίησή της!
Διότι δεν υπάρχει καμία παρακολούθηση της χρήσης αυτών των επιδομάτων, καμία αξιολόγηση αν επιτελούν τον σκοπό τους, καμία κύρωση όταν χρησιμοποιούνται για άλλους λόγους.
Το κοινωνικό κράτος, εν κατακλείδι, οφείλει να είναι παρόν με όλους τους τρόπους. Να παρέχει την οφειλόμενη προστασία και να ελέγχει. Είναι άκρως απαραίτητο και απαιτείται ενίσχυσή του. Πρωτίστως, όμως, έχει ανάγκη από επανασχεδιασμό, εκσυγχρονισμό του ρόλου του και εξορθολογισμό. Κι αυτό είναι χρέος άμεσο προς την κοινωνία. Ιδιαίτερα των πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να έχουν πραγματικό και ορατό προοδευτικό πρόσημο.
