- του ΚΩΣΤΑ ΠΙΤΙΑΚΟΥΔΗ
Άφησα να περάσουν κάποιες ημέρες από την κηδεία του το μεσημέρι εκείνης της πολύ σημαντικής ημέρας, του αποχαιρετισμού ενός ανθρώπου με τεράστια προσφορά στο Θρακιώτικο τραγούδι, την παράδοση του τόπου μας, αλλά και τον πολιτισμό της περιοχής και όλης της Ελλάδας, πριν γράψω κάποιες σκέψεις μου. Όσα δηλαδή διαπίστωσα από την παρουσία μου, όχι μόνο ως δημοσιογράφος που κάλυψε την εξόδιο ακολουθία και την ταφή του για το evros-news.gr, αλλά και ως απλός Eβρίτης, Θρακιώτης, που όπως και χιλιάδες άλλοι μεγάλωσα με τα τραγούδια του.
Κατευθυνόμενος στη γενέτειρα του, Καρωτή, όπου ήταν και η τελευταία του επιθυμία να ταφεί, μου ήρθαν στο μυαλό τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που οι μετανάστες γονείς μου στη Γερμανία, όταν έρχονταν το καλοκαίρι με άδεια, αγόραζαν τις κασέτες του από το κατάστημα δίσκων και κασετών που είχε ο φίλος μου Δημήτρης Καρπίδας στην κεντρική πλατεία του Διδυμοτείχου μπροστά από το τέμενος Βαγιαζήτ. Αυτά ήταν και τα ακούσματα μου για την παραδοσιακή μας μουσική και με τα τραγούδια του όλοι οι νέοι τότε διασκεδάζαμε και χορεύουμε στα πανηγύρια, στους γάμους, ακόμα και στις…ντισκοτέκ! Αργότερα, όταν βρέθηκα για το Λύκειο στο Διδυμότειχο και χόρευα στον Πολιτιστικό Σύλλογο “Ορφέας”, πάλι με τα τραγούδια, τη φωνή του Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη και των θυγατέρων του, Θεοπούλας και Λαμπριάνας, κάναμε τις πρόβες και τις εμφανίσεις μας στις διάφορες εκδηλώσεις.
Θυμήθηκα ότι το 1987 που κατέβηκα στην Αθήνα για να ξεκινήσω την όποια διαδρομή έκανα ως δημοσιογράφος, το στέκι μας με τους συγχωριανούς μου από το Παλιούρι ήταν το Θρακιώτικο κέντρο που είχε δημιουργήσει ο αείμνηστος Καρυοφύλλης στην πλατεία Δαβάκη της Καλλιθέας. Γιατί εκεί δεν ήταν μόνο ένας χώρος διασκέδασης για όλους μας, αλλά και σημείο συνάντησης και ανταμώματος με συμπατριώτες μας. Φυσικά δεν θα μπορούσα ξεχάσω ότι σε εκείνη τη Θρακιώτικη γωνιά διασκέδασης έκανα το 1991 την πρόταση γάμου στη γυναίκα μου, Χριστίνα, και μετά από έναν χρόνο παντρευτήκαμε.
Πλησιάζοντας στην Καρωτή, λοιπόν, σκεφτόμουν ότι σαν και μένα υπάρχουν χιλιάδες Εβρίτες, Θρακιώτες, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά απανταχού της γης, που μεγάλωσαν με τα τραγούδια αυτού του σπουδαίου “υπηρέτη” της παραδοσιακής μας μουσικής. Ήλπιζα να μην άργησα, γιατί φοβήθηκα ότι δεν θα μπορούσα να μπω στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Καρωτής όπου τελέστηκε η νεκρώσιμος ακολουθία, από την πολύ μεγάλη παρουσία του κόσμου που θα βρίσκονταν εκεί για να αποχαιρετήσει τον σπουδαίο συνθέτη, τραγουδιστή και μουσικό με την ανεκτίμητη προσφορά στην Θρακιώτικη παράδοση και τον πολιτισμό μας. Να πει το ύστατο χαίρε σε έναν άνθρωπο που μεγάλωσε γενιές με τα τραγούδια του, έδωσε επί δεκαετίες, συνεχίζει, και θα δίνει…ψωμί με όσα προσέφερε στον τόπο μας, σε τραγουδιστές, μουσικούς, χορευτές, συλλόγους, κέντρα διασκέδασης που φιλοξενούν τις εκδηλώσεις τους.
Όλοι αυτοί που προανέφερα, με πρώτους φυσικά τους Πολιτιστικούς Συλλόγους του Έβρου και της Θράκης γενικότερα, πίστευα και περίμενα ότι θα είναι από τους πρώτους εκεί. Κι όχι να μην ξεπερνούν τα 150 άτομα συνολικά αυτοί που παραβρέθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν, να τον συνοδέψουν στην τελευταία του κατοικία και να αποτίσουν φόρο τιμής σε έναν άνθρωπο που ΗΤΑΝ ΤΟ ΘΡΑΚΙΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ και θα παραμείνει για πάντα αθάνατος μέσα από το έργο του. Δυστυχώς, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ. Αυτοί που θα έπρεπε να βρίσκονται από τους πρώτους, καθώς οφείλουν πάρα πολλά ακόμα και για την ύπαρξη, τη δράση και τις εκδηλώσεις τους, στο έργο που επιτέλεσε στη Θρακιώτικη παράδοση ο Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης.
Να είναι εκεί οι δεκάδες μουσικοί, τραγουδιστές, κυρίως της νεότερης γενιάς, που χάρη στην προσφορά του και την ανάδειξη του Θρακιώτικου τραγουδιού σε όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό, κάνουν (μαζί με την προσωπική αξία του καθενός φυσικά), τώρα καριέρα. Να τον συνοδεύουν από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου μέχρι το νεκροταφείο παίζοντας μερικά από τα κορυφαία τραγούδια του μέχρι τη στιγμή που το χώμα της Θρακιώτικης γης σκέπασε το φέρετρό του. Ο…μαθητής του Βαγγέλης Δημούδης, για παράδειγμα, που ο ίδιος έχει πολλές φορές αναφέρει πόσο τον βοήθησε.
Να υπάρχουν δεκάδες και όχι μόνο…δέκα με το ζόρι. Ο εγγονός του Νίκος Αγγούσης με το κλαρίνο, ο Νίκος Ζαπάρτας με το βιολί, ο Βαγγέλης Κατσουλίδης με το ούτι, ο Χρήστος Κουρούδης (εγγονός του αείμνηστου κορυφαίου δεξιοτέχνη του κλαρίνου “Κούρου”), ο Τριαντάφυλλος Τριανταφυλλίδης με το κλαρίνο, ο νεαρός Τσανάκας και ο Δημήτρης Μητιούδης με τα τουμπερλέκια, και ο Χρήστος Συμεωνίδης με το ούτι. Μαζί τους ο παπά – Παναγιώτης Νικίδης στο τραγούδι, μαζί με τις Λαμπριάνα και Θεοπούλα, τις δυο κόρες του, τα φτερά του όπως τις αποκαλούσε ο “αθάνατος” Καρυοφύλλης Δοϊτσίδης, που και αυτές τραγουδώντας συνόδεψαν τον αγαπημένο τους πατέρα στην τελευταία του κατοικία.
Δεν είδα να είναι εκεί ούτε ένας από την “Εβρίτικη Ζυγιά”, τον “Ακριτικό Ήχο” και τα άλλα μουσικά σχήματα που βλέπουμε και ακούμε στα πανηγύρια, στις χοροεσπερίδες και στις άλλες εκδηλώσεις. Που ασχολούνται με τη μουσική και τα τραγούδια της Θράκης και φυσικά στις εμφανίσεις τους παίζουν και πολλά τραγούδια του κορυφαίου “δασκάλου” της Θρακιώτικης μουσικής. Όταν ήρθε να τον αποχαιρετίσει από την Αλεξανδρούπολη ο σπουδαίος του κλαρίνου Νίκος Αλβανόποιυλος με τον Γιώργο Γιαρένη, και ο επίσης σημαντικός του κλαρίνου Πετρόπουλος από τη Θυμαριά, η απουσία των νεότερων μουσικών σίγουρα…χτύπησε πολύ άσχημα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να απουσιάζει η συντριπτική πλειονότητα των Πολιτιστικών Συλλόγων του Έβρου αλλά και της Θράκης συνολικά. Ιδιαίτερα της περιοχής του Διδυμοτείχου. Γι’ αυτούς η Καρωτή ήταν μόλις λίγα χιλιόμετρα. Να μην υπάρχουν από κάθε Σύλλογο τέσσερα-πέντε άτομα ντυμένα με τις παραδοσιακές φορεσιές της Θράκης και να είναι έτσι δεκάδες αυτοί που θα συνοδέψουν το φέρετρο του δημιουργώντας ένα “τιμητικό άγημα” εκατέρωθεν της νεκροφόρας μέχρι τον τάφο του, μαζί με τους μουσικούς. Εκατοντάδες υπάρχουν που χορεύουν στους συγκεκριμένους Συλλόγους και έχουν στολές. Από την Πέμπτη που έγινε γνωστός ο θάνατός του, μέχρι την Κυριακή, υπήρχαν πολλές ημέρες να οργανωθεί κάτι τέτοιο.
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ για όλους μας, ο μοναδικός άνθρωπος που φορούσε τη Θρακιώτικη στολή, να έχει έρθει από το…Γαλάτσι της Αθήνας (!) για να τιμήσει τον Καρυοφύλλη όπως μου είπε, αφού ήταν φίλος του και φίλος όλης της οικογένειας Δοϊτσίδη. Να μην υπάρχουν οι παραδοσιακές στολές των Μάρηδων, στους οποίους ανήκε ο κορυφαίος της Θρακιώτικης παράδοσης.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να συγκεντρώνονται εκατοντάδες στα διάφορα ανταμώματα, στις χοροεσπερίδες, στις κοπές πίτας και σε όλες τις άλλες εκδηλώσεις, και στην κηδεία του κορυφαίου της Θρακιώτικης παράδοσης να μην είμαστε όλοι μαζί ούτε καν διακόσια άτομα. Οι δικαιολογίες ότι ήταν εργάσιμη ημέρα και ώρα και κάποιοι είχαν επαγγελματικές υποχρεώσεις, δεν μπορούν να σταθούν. Για τις εκδρομές, τα πανηγύρια, τις χοροεσπερίδες, τα ανταμώματα, βρίσκονται και χρόνος και λύσεις. Παράδοση και πολιτισμός δεν είναι μόνο τα…συγκαθίσματα, αλλά και ο τρόπος που αναγνωρίζουμε και τιμούμε όσους προσέφεραν σπουδαίο έργο, όταν φεύγουν από τη ζωή.
ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΑ επίσης τα Μέσα Ενημέρωσης του Έβρου κυρίως, που δεν βρέθηκαν στην Καρωτή. Τα τοπικά κανάλια που παίζουν ώρες εκπομπών με τραγούδια του Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη “γεμίζοντας” τα προγράμματά τους. Η ΕΡΤ με κάμερα να κάνει ρεπορτάζ και να πάρει κάποιες δηλώσεις, η Δημοτική Τηλεόραση Ορεστιάδας, τα τηλεοπτικά κανάλια της Αλεξανδρούπολης. Για τους πολιτικούς το κάνουν, για έναν κορυφαίο του Θρακικού πολιτισμού δυστυχώς αδιαφόρησαν.
Όλοι αυτοί, οι άνθρωποι της Θρακιώτικης παράδοσης, έπρεπε να είναι πρώτοι στο τελευταίο του κατευόδιο. Φυσικά υπήρχαν και αυτοί που έδωσαν το παρών. Όπως ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων Αριστείδης Χρυσόπουλος, ο Πρόεδρος της ΕΠΟΦΕ Δημήτρης Κελεμίδης, η Αθανασία Λυμπερίδου-Ασπογέρακα εκ μέρους της Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων Μάρηδων, και ο Δημήτρης Σπανός, Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Νεολαίας Νέας Ορεστιάδας «Οι Θράκες» που μαζί με την κ. Λυμπερίδου εκφώνησαν συγκινητικούς επικήδειους. Ο Πρόεδρος της Στέγης Λαϊκού Πολιτισμού Ορεστιάδας Άγγελος Νικολαΐδης και η Πρόεδρος του Εργαστηρίου Πολιτισμού Νέας Ορεστιάδας «Το Γέννημα», Ζήνα Ζάχαρη, αλλά και η Πρόεδρος του Συλλόγου Γυναικών Βύσσας Φανή Μπαχαρίδου.
Δεν μπορεί να είναι παρόντες οι θεσμικοί παράγοντες της περιοχής, τιμώντας με την παρουσία τους αυτόν τον σπουδαίο Θρακιώτη, δηλαδή οι βουλευτές Τάσος Δημοσχάκης και Νατάσα Γκαρά, ο Περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης Χρήστος Μέτιος, οι Αντιπεριφερειάρχες Έβρου Δημήτρης Πέτροβιτς και Αγροτικής Πολιτικής Βασίλης Δελησταμάτης, ο δήμαρχος Διδυμοτείχου Ρωμύλος Χατζηγιάννογλου (δεν είδαμε την αρμόδια Αντιδήμαρχο Πολιτισμού Στέλα Θεοδοσίου πάντως), και να απουσιάζουν σχεδόν ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ της περιοχής Διδυμοτείχου. Τόσο πολυάσχολοι ήταν οι Πρόεδροι ή και οι άλλοι διοικούντες τους;
Φεύγοντας από την Καρωτή μετά την ταφή του Καρυοφύλλη Δοϊτσίδη, και αναλογιζόμενος τις…τιμές και τον τρόπο που κήδεψαν άλλες περιοχές της Ελλάδας παρόμοιους κορυφαίους εκπροσώπους της παράδοσής τους, σκέφτηκα ότι δεν μας φταίνε οι άλλοι και είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αναρρωτήθηκα, λοιπόν: ΞΕΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ; Μάλλον όχι…
ΠΗΓΗ: EVROS-NEWS.GR
