Η παρακαταθήκη του Μανώλη Γλέζου για το πομακικό ζήτημα

Τον Νοέμβριο του 2014 η Κομοτηνή είχε φιλοξενήσει το Πανελλήνιο Συνέδριο με θέμα «Γλώσσα και Εθνική Ενότητα», που διοργανώθηκε από το σωματείο «Ελληνική Γλωσσική Κληρονομιά» και τελούσε υπό την αιγίδα του τότε Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια. Την έναρξη των εργασιών του Συνεδρίου, στο Μέγαρο Μουσικής Κομοτηνής, είχε κηρύξει ο τότε Υπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Γιώργος Ορφανός.

Χαιρετισμούς είχαν αποστείλει στο Συνέδριο ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας, ο τότε Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς, καθώς επίσης προσωπικότητες, προερχόμενες από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, όπως ο κ. Τηλέμαχος Χυτήρης, η κ. Λιάνα Κανέλλη και ο αείμνηστος πια Μανώλης Γλέζος.

Μάλιστα, η επιστολή του τότε Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ είχε προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση, λόγω της βαρυσήμαντης τοποθέτησής του για το πομακικό ζήτημα και της θέρμης έκκλησής του για τη διάσωση της πομακικής γλώσσας.

Ακολουθεί ένα απόσπασμα της επιστολής που αναγνώστηκε στην έναρξη εκείνου του Συνεδρίου, το οποίο αναμφίβολα συμπεριλαμβάνεται στην σπουδαία παρακαταθήκη που μας αφήνει ο Μανώλης Γλέζος:

«Θέλω να σας απευθύνω μια έκκληση. Το ακριτικό Πανεπιστήμιο Θράκης οφείλει να μεριμνήσει και να πρωτοστατήσει για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των μουσουλμανοπαίδων της περιοχής. Δεν επιτρέπεται η εκπαίδευση αυτής της μερίδας των Ελλήνων πολιτών να παραμένει δέσμια του Μορφωτικού Πρωτοκόλλου που υπογράφτηκε το 1968, μεταξύ της Ελλάδας των συνταγματαρχών και της Τουρκίας, το οποίο αναγνώριζε ως μόνη γλώσσα της μειονότητας την τουρκική, ρίχνοντας συλλήβδην τα παιδιά των Πομάκων, των μουσουλμάνων Ρομά της περιοχής και άλλων στα λεγόμενα «μειονοτικά σχολεία».

Αδικούμε αυτά τα παιδιά και τα εμποδίζουμε να αποκτήσουν συνείδηση της ταυτότητάς τους, στερώντας τους τόσο τις δικές τους γλώσσες, όσο και μια στέρεη και ουσιαστική γνώση της ελληνικής, εφόδιο πολύτιμο για το μέλλον τους Ειδικά τους Πομάκους τους έχω γνωρίσει καλά, έχω επισκεφθεί τα χωριά τους, μου έχουν κάνει γνωστά τα προβλήματά τους αλλά και την εμμονή τους να υπάρξουν. Εξακολουθούν να μιλούν τη γλώσσα τους, διότι, έστω κι αν δεν το γνωρίζουν, το νιώθουν και το αισθάνονται ότι ο αφανισμός ενός λαού ξεκινάει από τον αφανισμό της γλώσσας του».

*Πηγή αποσπάσματος: zagalisa.gr