Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (Ἑβρ. δ´ 14 – ε´ 6)
Ἰησοῦς, ὁ μέγας Ἀρχιερεύς.
Ἀδελφοί, ἔχοντες οὖν ἀρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τοὺς οὐρανούς, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ, κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας. Οὐ γὰρ ἔχομεν ἀρχιερέα μὴ δυνάμενον συμπαθῆσαι ταῖς ἀσθενείαις ἡμῶν, πεπειραμένον δὲ κατὰ πάντα καθ’ ὁμοιότητα χωρὶς ἁμαρτίας. Προσερχώμεθα οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν. Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς ἐξ ἀνθρώπων λαμβανόμενος ὑπὲρ ἀνθρώπων καθίσταται τὰ πρὸς τὸν Θεόν, ἵνα προσφέρῃ δῶρά τε καὶ θυσίας ὑπὲρ ἁμαρτιῶν, μετριοπαθεῖν δυνάμενος τοῖς ἀγνοοῦσι καὶ πλανωμένοις, ἐπεὶ καὶ αὐτὸς περίκειται ἀσθένειαν· καὶ διὰ ταύτην ὀφείλει, καθὼς περὶ τοῦ λαοῦ, οὕτω καὶ περὶ ἑαυτοῦ προσφέρειν ὑπὲρ ἁμαρτιῶν. Καὶ οὐχ ἑαυτῷ τις λαμβάνει τὴν τιμήν, ἀλλὰ καλούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ, καθάπερ καὶ Ἀαρών. Οὕτω καὶ Μὁ Χριστὸς οὐχ ἑαυτὸν ἐδόξασε γενηθῆναι ἀρχιερέα, ἀλλ’ ὁ λαλήσας πρὸς αὐτόν· υἱός μου εἶ σύ, ἐγὼ σήμερον γεγέννηκά σε· καθὼς καὶ ἐν ἑτέρῳ λέγει· σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν Μαἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ.
Μετάφραση τῆς Ἀποστολικῆς περικοπῆς
Ἀδελφοί, ἀφοῦ λοιπόν ἔχουμε μέγα ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει διέλθει τούς οὐρανούς, δηλαδή τόν Ἰησοῦ τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πρέπει νά εἴμαστε σταθεροί στήν πίστη μας. Διότι δέν ἔχουμε ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος δέν μπορεῖ νά συμπάσχει μέ τίς δικές μας ἁμαρτίες, ἀλλα ἀρχιερέα ὁ ὁποῖος ἔχει ὑποστεῖ πλήρως πειρασμούς μέ ὅλους τούς τρόπους (στό ἀνθρώπινο σῶμα του), χωρίς ὅμως ἁμαρτίες. Ἑπομένως, ἄς προσέλθουμε μέ θάρρος στόν θρόνο τῆς χάριτος γιά νά λάβουμε συγχώρεση καί νά βροῦμε χάρη γιά ἔγκαιρη βοήθεια. Κάθε ἀρχιερέας λοιπόν ὁ ὁποῖος προέρχεται ἀπό ἀνθρώπους, ἐγκαθίσταται στό ἀξίωμα γιά νά τελεῖ ἐκεῖνα πού πρέπει νά προσφέρονται στόν Θεό ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων, γιά νά προσφέρει δῶρα καί θυσίες ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τους, ἀφοῦ μπορεῖ νά εἶναι συγκαταβατικός μέ ὅσους ἁμαρτάνουν ἀπό ἄγνοια καί πλάνη, ἐπειδή καί ὁ ἴδιος (ὡς ἄνθρωπος) ἔχει ἀσθενή φύση· καί γι᾿ αὐτήν τήν ἀσθενή φύση του εἶναι ὑποχρεωμένος νά προσφέρει θυσίες καί γιά τίς δικές του ἁμαρτίες ὅπως προσφέρει γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Καί δέν ἐγκαθίσταται κανείς ἀπό μόνος του στό ἀρχιερατικό ἀξίωμα, ἀλλα ἐγκαθίσταται ἅμα κληθεῖ ἀπό τόν Θεό, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Ἀαρών. Κατά τόν ἴδιο τρόπο καί ὁ Χριστός δέν ἀποφάσισε αὐθαίρετα ὁ ἴδιος νά γίνει ἀρχιερέας, ἀλλά τόν ἔκανε ὁ Θεός-Πατέρας (κατά τήν ἄχρονη γέννησή του) ὅταν τόν προσφώνησε καί τοῦ εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός μου, ἐγώ σέ γέννησα σήμερα»· ὅπως λέγει (ἡ Γραφή) καί σ᾿ ἄλλο σημεῖο: «Ἐσύ εἶσαι αἰώνιος ἱερέας κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΙ
Κατά τήν σημερινή Κυριακή, καί ἐνῶ βρισκόμαστε στό μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὑψώνει ἡ Ἐκκλησία τόν τίμιο καί ζωοποιό Σταυρό τοῦ Κυρίου καί μᾶς καλεῖ νά τόν προσκυνήσουμε. Νά ἐκφράσουμε δηλαδή τήν ἀγάπη, τήν πίστη, τήν ἀφοσίωση, τήν εὐχαριστία μας πρός τόν Χριστό πού θυσιάσθηκε γιά τήν σωτηρία μας, καθ΄ ότι «Ὅς μή ὁμολογεῖ τό μαρτύριον τοῦ Σταυροῦ – όπως λέγει ὁ Άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης στήν πρός Φιλιππησίους ἐπιστολή του – ἐκ τοῦ διαβόλου ἐστί».
Τό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας μᾶς βοηθά νά ἑδραιώσουμε τήν πίστη μας στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ὁ Παῦλος ἐπισημαίνει: «Αδελφοί, ἄς κρατήσουμε σταθερά τήν πίστη πού ὁμολογοῦμε. Γιατί ἔχουμε μέγαν ἀρχιερέα, τόν Ἰησοῦ, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού ἔφθασε ὥς τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ» (Ἑβρ. 4,14). Τό ἀρχιερατικό ἀξίωμα τοῦ Κυρίου ἐκπηγάζει ἀπό τήν ἑκούσια σταυρική θυσία του ἡ ὁποία τελεσιουργεῖται γιά τήν ζωή καί τήν σωτηρία τοῦ κόσμου, τήν ὑπέρβαση, τήν θεραπεία καί ἀποκατάσταση τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρώπου. Μέ τήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ ὁλοκληρώθηκαν ὅλες οἱ θυσίες καί ἡ λατρεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, τῶν ὁποίων ἡ ἀξία βρισκόταν στήν προτύπωση τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ.
Ἀκριβῶς αὐτήν τήν ὁμολογία περί τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ ὀφείλουμε νά κρατήσουμε, νά διαφυλάξουμε μέ πιστότητα, ὅλοι ὅσοι ἀνήκουμε σέ Αὐτόν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ ζῶντος Θεοῦ, ὁ ὁποῖος, καθώς λέγει ὁ Ἀπόστολος, μπορεῖ νά συμμερισθεῖ τίς ἀδυναμίες μας γιατί δοκιμάσθηκε σέ ὅλα, ἐπειδή ἔγινε ἄνθρωπος ὅμοιος μέ ἐμᾶς, χωρίς ὅμως νά ἁμαρτήσει. Ἡ ἁμαρτία δέν ἀνήκει στήν φύση τοῦ ἀνθρώπου, δέν προέρχεται ἀπό τόν Θεό˙εἶναι καρπός κακῆς χρήσεως τῆς ἀνθρώπινης ἐλευθερίας.
Δια τῆς ἐνσυνείδητης καί σταθερῆς ὁμολογίας τῆς πίστεώς μας – μέ ἔργα καί λόγια – γινόμαστε συνεργοί στό Μυστήριο τῆς σωτηρίας μας πού μᾶς παρέχεται ὡς χάρις μέ τόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου.
Ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ὅπως γράφει ὁ Παῦλος, εἶναι ὁ αἰώνιος Ἱερέας καί βασιλεύς τῶν αἰώνων «κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ». Τό ὄνομα Μελχισεδέκ σημαίνει Βασιλεύς δικαιοσύνης καί εἰρήνης. Ὁ Μελχισεδέκ προσέφερε στόν πατριάρχη Ἀβραάμ θυσία μέ ψωμί καί κρασί (Γεν. 14,17-20). Στό πρόσωπο τοῦ Μελχισεδέκ, τοῦ ὁποίου κανείς δέν γνωρίζει τόν πατέρα ἤ τήν μητέρα ἤ τό γενεαλογικό του δένδρο˙ οὔτε πότε γεννήθηκε ἤ πότε πέθανε (Ἑβρ. 7,3), προεικονίζεται ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι «ἀμήτωρ ἐκ Πατρός» καί «ἀπάτωρ ἐκ μητρός». Δηλαδή ὡς Θεός δέν ἔχει μητέρα καί ὡς ἄνθρωπος δέν ἔχει πατέρα. Ἐπίσης προεικονίζεται καί ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ πού ἡ ἐπενέργειά της μέ τήν ἱερουργία τῆς Θείας Εὐχαριστίας φθάνει εἰς τούς αἰῶνας καί φανερώνει τήν ἐρχομένη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Κύριος τιμήθηκε καί δοξάσθηκε ἀπό τόν Θεό καί Πατέρα Του ὡς ὁ αἰώνιος Ἱερεύς. Ὅμως καί κάθε πιστός πού ἔχει βαπτισθεῖ στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί ἔχει ἐνδυθεῖ τόν Χριστό (Γαλ. 3,27) ὡς φῶς καί ὡς χάρη, μετέχει στήν γενική Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, στό προφητικό, ἀρχιερατικό καί βασιλικό Του ἀξίωμα, ὅπως διαβάζουμε στήν Ἀποκάλυψη: «ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλείαν, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί πατρί αὐτοῦ» (Ἀποκ. 1,6).
Ἐκτός, λοιπόν, τῆς εἰδικῆς Ἱερωσύνης πού φέρουν ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ Πρεσβύτερος καί ὁ Διάκονος, καί χωρίς τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει Ἐκκλησία καί Χριστιανισμός, ὑπάρχει καί ἡ γενική Ἱερωσύνη, στήν ὁποία μετέχουν οἱ λαϊκοί, δηλαδή ὁ λαός τοῦ Θεοῦ. Βασικά συνίσταται στήν θυσιαστική καί εὐχαριστιακή προσφορά στόν Θεό τοῦ ἰδίου τοῦ ἑαυτοῦ μας καί δι’ ἡμῶν ὅλης τῆς δημιουργίας˙ καί ἔπειτα στήν ἐνεργοποίηση τοῦ χαρίσματος τῆς προσευχῆς ὑπέρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, παγγενοῦς τοῦ Ἀδάμ, γιά αὐτούς πού ἔζησαν, γιά ὅσους ζοῦν καί ὅσους Μπρόκειται νά ζήσουν, ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.
Ἑπομένως, ὅσοι ἔχουμε τό χάρισμα τῆς εἰδικῆς Ἱερωσύνης καί ὅσοι μετέχουμε στήν γενική Ἱερωσύνη τοῦ Χριστοῦ, ἄς εὐλογοῦμε καί ἄς εὐχαριστοῦμε τόν Θεό διότι «δι’ αὐτοῦ – τοῦ Χριστοῦ – οὖν ἀναφέρωμεν θυσίαν αἰνέσεως διά παντός τῷ Θεῷ, τοῦτ’ ἔστι καρπόν χειλέων ὁμολογούντων τῷ ὀνόματι αὐτοῦ» (Ἑβρ. 13,15).
