Το Μουσείο Καλαθοπλεκτικής και το Βαγόνι-Εργαστήριο του Καλαθά, στο Θρυλόριο Κομοτηνής, επισκέφθηκαν, η Διευθύντρια της Διεύθυνσης Νεότερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Υπουργείου Πολιτισμού, Σταυρούλα-Βίλλυ Φωτοπούλου, η Κοινωνική Ανθρωπολόγος και Διευθύντρια του Πολυχώρου Πολιτισμού «Ισλαχανέ» της Θεσσαλονίκης, Αρετή Κονδυλίδου, και η Καθηγήτρια Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Πρόεδρος του Τμήματος Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Φωτεινή Τσιμπιρίδου.
Ξεναγήθηκαν από τον ιδρυτή του μουσείου, Αντώνη Λιάπη, σε “μια μοναδική εμπειρία καθώς με τον δικό τους τρόπο κατέθεσαν το επιστημονικό τους απόθεμα και τη συσσωρευμένη εμπειρία τους”, όπως ο ίδιος τονίζει.“Η εντυπωσιακή ευρύτητα των γνώσεων της κ. Φωτεινής Τσιμπιρίδου, και οι διαφωτιστικοί της σχολιασμοί για εκθέματα και τις ιστορίες που τα περιβάλλουν, ανέδειξαν άλλη μια πτυχή της κοινής συνδετικής ουσίας των ανθρώπινων κοινωνιών”, αναφέρει ο κ. Λιάπης, και εξηγεί: “Μεταξύ άλλων, το έκθεμα/καλάθι στο οποίο σύμφωνα με τον θρύλο της Βόρειας Θράκης ένας γιος φόρτωσε τον γέρο και ανήμπορο πατέρα του για να τον εγκαταλείψει να πεθάνει σε μια βουνοκορφή της Ροδόπης, συνδέεται και με άλλους βαλκανικούς λαούς”.
Εξάλλου, η κ. Τσιμπιρίδου είχε την ευγένεια να αποστείλει στον κ. Λιάπη την μικρού μήκους ταινία για τον Λάποτ (Γιουγκοσλαβία 1972). Ο Λάποτ συμβολίζει τη θρυλική σερβική πρακτική της γηροκτονίας: τη δολοφονία ηλικιωμένων μελών της οικογένειας μόλις γίνουν οικονομικό βάρος. Αποτυπώθηκε κινηματογραφικά με τον τίτλο “Legenda o Lapotu/Ο Θρύλος του Λάποτ” σε σκηνοθεσία του Goran Paskaljevic. Μετά από μια κακή σοδειά, ένας ηλικιωμένος άνδρας που δεν μπορεί πλέον να εργαστεί στα χωράφια, θανατώνεται τελετουργικά.“Πόσες ακόμη θλιβερές ιστορίες κρύβουν τα καλάθια του Μουσείου;”, διερωτάται ο κ. Λιάπης.
