Δύο μήνες από το πρώτο κουδούνι της σχολικής χρονιάς συμπληρώνονται σε λίγες μέρες, και με ανάρτησή του ο πρόεδρος του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ροδόπης, Στέφανος Μακρυγιάννης, περιγράφει την εκπαιδευτική διαδικασία με τα μελανότερα χρώματα.
Συγκεκριμένα, αναφέρει:
“Έχουμε πλέον ξεκινήσει μαθήματα δύο μήνες. Η κατάσταση και το κλίμα στα σχολεία είναι χειρότερα από κάθε άλλη φορά που θυμάμαι στα 20 χρόνια δουλειάς μου. Σε όλες τις παραμέτρους, σε όλα τα ζητήματα.
- Τα κενά στα σχολεία δεν έχουν καλυφθεί και αυξάνονται συνεχώς λόγω COVID. Δεν υπάρχει απολύτως καμιά πρόβλεψη για κάλυψη απουσιών εκπαιδευτικών λόγω ασθενειών. Ειδικά οι υποστηρικτικοί και αντισταθμιστικοί θεσμοί βρίσκονται στην εντατική…
- Προσωπικό καθαριότητας εντελώς αναντίστοιχο με τις ανάγκες. Οι καθαρίστριες υπερβάλλουν εαυτόν αλλά με μερικό ωράριο σχολεία δεν καθαρίζονται – τουλάχιστον όχι όπως πρέπει σε καιρό πανδημίας. Αν ασθενήσουν δεν αντικαθίστανται – απλά επιμερίζεται η έλλειψη σε περισσότερα σχολεία!
- Τα σχολικά γεύματα είναι εξαφανισμένα. Εκατοντάδες οικογένειες που βασίζονταν σε αυτά έχουν μείνει ξεκρέμαστες.
- Η χρόνια υποχρηματοδότηση υποδομών έχει αρχίσει να φαίνεται στο κτιριακό. Ευτυχώς δεν έχουμε στην περιοχή μας ατυχήματα (ακόμα) όπως άλλου που εκπαιδευτικοί έσωσαν τους μαθητές/τριές τους από καταρρεύσεις.
- Ένας απίστευτος βομβαρδισμός εγκυκλίων, νόμων, εντολών, γραφειοκρατίας, ηλεκτρονικών μηνυμάτων, κάθε μέρα και ώρα χωρίς διάλειμμα. Λες και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι άνθρωποι και πρέπει να βρίσκονται 24 ώρες το 24ωρο πάνω από το PC τους.
- Μια τρομακτική μετάλλαξη στελεχών εκπαίδευσης και διευθυντών/ντριών στο αυταρχικότερο, σε λογικές αλαζονείας, με πρακτικές βαθύτατα αντιδημοκρατικές και τρομοκρατικές, μα και ολοκληρωτικά ατομικίστικες, ενάντια στο σύνολο των εκπαιδευτικών των σχολείων (πολλοί/πολλές εξ αυτών μέσα από ψηφοδέλτια του γραφειοκρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού ζητούσαν πρόσφατα ή παλιότερα ψήφο για να “εκπροσωπήσουν” το συλλογικό συμφέρον…).
Το μπαλόνι της οργής φουσκώνει βουβά στα σχολεία. Το ίδιο όμως και η παραίτηση της απογοήτευσης. Αναγκαίο να απαντήσουμε συλλογικά στη δεύτερη! Αναγκαίο να μετουσιώσουμε την οργή σε δράση. Μέσα στις τάξεις για τις ανάγκες των παιδιών. Στους συλλόγους διδασκόντων ενάντια στον φόβο.
Το δημόσιο σχολείο και ο χαρακτήρας του είναι στα χέρια μας και δεν θα το εκχωρήσουμε προς πώληση σε κανέναν!“.
