“Από την καταγραφή των κρουσμάτων αναλογικά με τον αριθμό ελέγχων, δεν παρατηρείται μέχρι σήμερα κάποια εκθετική αύξηση – Παρ’ όλα αυτά, παρατηρείται σταδιακή και σταθερή αύξηση του ρυθμού των θανάτων – Δεν υπάρχει στη χώρα μας καμία σοβαρή ποιοτική ανάλυση (που να έχει δοθεί στη δημοσιότητα) στην οποία να βασίζει η πολιτεία τις αποφάσεις της – Η εξάπλωση του ιού είναι η αναμενόμενη, η εξυπηρέτηση όμως του συστήματος υγείας είναι προοδευτικά όλο και πιο ανεπαρκής – Η λύση είναι η έγκαιρη πρόληψη (π.χ. εμβολιασμός), διάγνωση και νοσηλεία”.
- Γράφει ο Καθηγητής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Βασίλης Τσαουσίδης.
“Στο πανεπιστήμιό μας τα μαθήματα συνεχίζονται για 5η εβδομάδα. Το μάθημά μου γίνεται σε γεμάτη (ενίοτε κατάμεστη) αίθουσα με μάλλον προβληματικό εξαερισμό. Ευτυχώς δεν έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα κάποια έξαρση κρουσμάτων ή κάποια εκτεταμένη συρροή στα μαθήματά μου. Ούτε και στα μαθήματα των συναδέλφων μου.
Ανακοινώνονται καθημερινά χιλιάδες κρούσματα. Συνήθως τα κρούσματα αυτά είναι αποτέλεσμα εκατοντάδων χιλιάδων ελέγχων που κάποιες φορές αγγίζουν τις 400 χιλιάδες την ημέρα. Από την καταγραφή των κρουσμάτων αναλογικά με τον αριθμό ελέγχων, δεν παρατηρείται μέχρι σήμερα κάποια εκθετική αύξηση, με εξαίρεση κάποιες αστοχίες καταγραφής που αποτυπώνονται σε διαφορετικές ημέρες και οδηγούν σε παραπλανητικά συμπεράσματα θετικότητας. Παρ’ όλα αυτά, παρατηρείται σταδιακή και σταθερή αύξηση του ρυθμού των θανάτων.
Δεν υπάρχει στη χώρα μας καμία σοβαρή ποιοτική ανάλυση (που να έχει δοθεί στη δημοσιότητα) στην οποία να βασίζει η πολιτεία τις αποφάσεις της. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει κάποια ποιοτική μελέτη για το πότε και πώς οδηγείται ο νοσήσας στον θάνατο. Δεν είναι μόνο η ηλικία, το φύλο και ο εμβολιασμός. Είναι επίσης η φαρμακευτική αγωγή και η έγκαιρη νοσοκομειακή παρακολούθηση. Χωρίς αυτήν θα μπορούσε να πεθάνει και ο νεότερος – με αυτήν θα μπορούσε ίσως να γλυτώσει και ο γηραιότερος. Δεν υπάρχει λοιπόν μελέτη που να καταγράφει τις ΣΥΝΘΗΚΕΣ που οδηγούν τον νοσούντα στον θάνατο. Γιατί πέθαναν – ήταν η ηλικία τους τόσο προχωρημένη και ο οργανισμός τους τόσο αδύναμος, ή άργησαν να νοσηλευτούν και να τους χορηγηθούν φάρμακα ή αγωγή;

Ο υψηλός και αυξανόμενος ρυθμός θανάτων δεν φαίνεται να προκύπτει σε αυτή τη φάση από ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων ή των εισαγωγών σε κλινικές και ΜΕΘ· αυτά φαίνεται λίγο-πολύ να έχουν ισορροπήσει. Αντίθετα, φαίνεται να οφείλεται ακριβώς στο ότι δεν εντοπίστηκε από τους αρμόδιους το σημείο ισορροπίας για το σύστημα υγείας, που είναι μεν ως έναν βαθμό απαιτητικό (απαιτεί υψηλό βαθμό εξυπηρέτησης), ήταν όμως αναμενόμενο και μπορούσε να υπολογιστεί εγκαίρως”.