Ο γνωστός για τα φιλοζωικά αισθήματά του συμπολίτης μας, κ. Αντώνης Λιάπης, είναι από τους ανθρώπους που λόγοις και έργοις σε καθημερινή βάση φροντίζει αδέσποτους σκύλους και γάτες της Κομοτηνής και των γύρω χωριών, και προσπαθεί να ευαισθητοποιήσει και άλλους συμπολίτες για την ανακούφιση των ζώων αυτών που δεν έχουν δεδομένα στέγη και φαγητό.
Η ανιδιοτελής δραστηριοποίηση του μέχρι πρότινος τραπεζικού διευθυντή, έχει ενταθεί μετά τη συνταξιοδότησή του, με αποτέλεσμα, και περισσότερα αδέσποτα να έχουν την τύχη να βρεθούν στον δρόμο του, αλλά και περισσότεροι συμπολίτες να φαίνεται πως επιθυμούν να ακολουθήσουν κατά το δυνατόν το παράδειγμά του.

Πέραν αυτού, όμως, ο κ. Λιάπης, καταφέρνει να διαμηνύσει τις πολιτισμικές αξίες του εθελοντισμού και της φιλοζωίας, και με έναν ακόμη τρόπο: Με παραστατικά και γλαφυρά σημειώματα στα οποία περιγράφει περιστατικά και γεγονότα από την αφιλοκερδή ενεργοποίησή του, και τα οποία ως άλλα μικρά διηγήματα, συγκινούν και αφυπνίζουν με τα ηθικά διδάγματα αλλά και με την επί του…πεδίου συμβουλευτική που περιέχουν.
Τα δύο τελευταία που ανήρτησε:
Ο άγνωστος πολυαναμενόμενος περαστικός· Για άλλη μια φορά δεν ήρθε ποτέ!
Βραδιάζει, και, ενώ οδηγείς προς την κτηνίατρο για να ολοκληρωθεί η υιοθεσία μικρής γατούλας, σκεπτόμενος ότι απόψε επιτέλους θα κοιμηθείς χωρίς να σηκώνεσαι κάθε τόσο για να ζεσταίνεις το νερό της θερμοφόρας που διατηρεί τη θερμοκρασία στα μικρά γατάκια, ακούς σε πυλωτή της οδού Μάρκου Μπότσαρη στην Κομοτηνή, το σπαρακτικό και συνεχόμενο κλάμα από μωρό γατάκι… Τώρα; Το δίλημμα! Κάνεις πως δεν ακούς και συνεχίζεις με την ελπίδα ότι κάποιος άλλος από τους δεκάδες που περνούν θα ενδιαφερθεί; Φεύγω για να προλάβω το ραντεβού. Σε μία ώρα επιστρέφω από την κτηνίατρο και περνάω σκόπιμα, εκτός κανονικής πορείας, ξανά από το σημείο, ελπίζοντας ότι το γοερό κλάμα του μικρού θα έχει ήδη διαπεράσει όχι μόνο τα αυτιά αλλά και την καρδιά κάποιου περαστικού, καθώς ο ίδιος δεν αντέχεις άλλο (συναισθηματικά και σωματικά) από τα ατελείωτα περιστατικά. Δυστυχώς, όπως και πολλές άλλες φορές συνέβη, ο άγνωστος πολυαναμενόμενος περαστικός με ενσυναίσθηση, δεν…πέρασε – και πάλι – από εδώ! Τα λόγια είναι φτώχεια. Οργανώνεις επιτόπου την επιχείρηση διάσωσης με την αρπάγη, την απόχη και το κλουβί παγίδευσης. Όλος όμως ο εξοπλισμός αποδείχτηκε άχρηστος. Η φαινομενικά απλή επιχείρηση απεδείχθη από τις πιο δύσκολες και κινδύνευε να μετατραπεί σε απόλυτο ναυάγιο. Ο μικρός ήταν παμπόνηρος άπιαστος αίλουρος. Ξεγλιστρούσε κάτω από τα αυτοκίνητα και μπαινόβγαινε στις μηχανές τους. Οι ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων άγνωστοι. Βραδινό τυχαίο χτύπημα κουδουνιών της οικοδομής, εξηγήσεις με τον κατάλληλο τόνο φωνής και τη δέουσα ευγένεια για το τι κάνεις και ότι υπάρχει γατάκι στο τάδε αυτοκίνητο στην πυλωτή. Οι ανταποκρίσεις άλλοτε θετικές και άλλοτε καχύποπτες και αδιάφορες. Λανθασμένες πληροφορίες για τους ιδιοκτήτες των αυτοκινήτων…

Και τώρα το νέο δίλημμα! Τι θα απογίνει; Εν πάση περιπτώσει, οφείλω να ευχαριστήσω θερμά τον αστυνομικό Διευθυντή Ροδόπης κ. Μιχάλη Σεβδυνίδη για την άμεση βοήθειά του ώστε να εντοπισθούν οι ιδιοκτήτες κάποιων αυτοκινήτων, καθώς και την κα Μαρίνα Πανδρεμενίδου, υπάλληλο της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, η οποία έσπευσε από τους πρώτους για να βοηθήσει, καθώς ο μικρός της έκανε την…τιμή να επισκεφθεί και τη μηχανή του δικού της αυτοκινήτου. Ξεχωριστές ευχαριστίες στις τρεις άγνωστες φοιτήτριες (η μία με καταγωγή από τις Σέρρες), οι οποίες έδειξαν απίστευτη διάθεση να βοηθήσουν, με μεγάλη ευγένεια και ευαισθησία, σε βαθμό που σε κάνει να σκεφθείς ότι τέτοιοι νέοι λαμπρύνουν και τιμούν με την παρουσία τους την Κομοτηνή”.
Το μεγαλείο της ψυχής! Ένα “διαμάντι” στους δρόμους της Κομοτηνής
Πριν λίγο! Σάββατο ξημέρωμα. Ο εκκωφαντικός θόρυβος του τρικύκλου που αγκομαχάει πάνω στον δρόμο, ενεργοποιεί τον συναγερμό στους φύλακες της οικοδομής. Τα γνωστά έξαλλα γαυγίσματα και το απειλητικό τρέξιμο πίσω από το τρίκυκλο, που σταματά μπροστά στον κάδο για να την αναζήτηση ανακυκλώσιμων υλικών (κυρίως μετάλλων). Και ενώ φαινόταν μια συνηθισμένη σκηνή, η εξέλιξή της είναι εκπληκτική. Ο οδηγός κατεβαίνει και κάνει κάτι που πρώτη φορά είδα. Με ένα κύπελο βγάζει από ένα σακί, σκυλοτροφή/γαριδάκια και τα αφήνει στο πεζοδρόμιο για να φάνε τα δύο μαινόμενα σκυλιά, που συνεχίζουν να ξελαρυγγίζονται στο γαύγισμα. Προς στιγμήν αιφνιδιάζονται και έχουν να επιλέξουν μεταξύ τροφής και συνέχισης των γαυγισμάτων. Πλησιάζω τον οδηγό και του δίνω θερμά συγχαρητήρια, αφενός για την καλοσύνη του, και αφετέρου για την ευφυία του, διότι έτσι τα σκυλιά συνδέουν την παρουσία του με μία θετική εικόνα.
