Να φορούμε στον λαιμό μας σταυρό· να μην ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρό μας όταν περνούμε έξω από εκκλησία· να κάνουμε τον σταυρό μας πριν και μετά το φαγητό μας, το πρωί που ξυπνάμε και το βράδυ πριν κοιμηθούμε, όταν βγαίνουμε από το σπίτι μας και όταν επιστρέφουμε σε αυτό. Ο Σταυρός είναι όπλο των Χριστιανών.
- Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής (Μάρκ. η΄ 34 – θ΄1) των Γ΄ Νηστειών – Της Σταυροπροσκυνήσεως
Εν ταῖς ημέραις ἐκεῖναις, προσκαλεσάμενος ὁ Ιησούς τὸν ὄχλον σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς· ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν. Τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; Ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ; Ὅς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ με καὶ τοὺς ἐμοὺς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ, καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτὸν ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων. Καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω, ὑμῖν ὅτι εἰσί τινές τῶν ὧδε ἑστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει.
- Απόδοση στη νεοελληνική
- Το Μήνυμα της Κυριακής – Από τον Μητροπόλίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμονα
Στή σημερινή Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ὑψώνει στό μέσο τοῦ ναοῦ τόν Τίμιο Σταυρό πρός προσκύνηση, γιά νά ἀντλήσουμε δύναμη καί θάρρος, καί νά συνεχίσουμε νά διαπλέουμε τό μέγα πέλαγος τῆς νηστείας, καταμεσῆς τοῦ ὁποίου βρισκόμαστε. Καθώς λοιπόν ὑψώνει τό Ἱερό Σύμβολο τοῦ Βασιλέως τοῦ Μεγάλου, τοῦ Κυρίου τῆς Δόξης, τοῦ Ἐσφαγμένου Ἀρνίου, συνάμα προβάλλει τήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὡς τήν πιό ἐκφραστική στή διατύπωση τῶν ὅρων ὑπό τούς ὁποίους ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀκολουθοῦμε τόν δικό μας ἡγέτη, τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς μας. Μέ τό στόμα λοιπόν τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ξεκαθαρίζεται τό τί ζητᾶ καί τό ποῦ στοχεύει! Ὅποιος θέλει νά μέ ἀκολουθεῖ ὡς μαθητής, ἄς ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, ἄς πάρει σταθερή ἀπόφαση νά ὑπομείνει κάθε θλίψη καί δοκιμασία ἕως καί σταυρικό θάνατο, μιμούμενος τό παράδειγμά μου. Βαρυσήμαντος λόγος, πού ἡ ἀνθρωπότητα δέν φαίνεται νά κατανόησε στήν πραγματική του διάσταση, οὔτε μπόρεσε νά ἀφομοιώσει, μιᾶς πού ἀπό τότε καί ἕως σήμερα παρόμοιος λόγος τόσο ἐλεύθερος, ξεκάθαρος καί βαθύς, δέν ἔχει διατυπωθεῖ.
Ὑπάρχει ἕνας παράδοξος ὅρος στήν πρόσκληση τοῦ Κυρίου μας. Ὁ ὅρος νά ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας. Γιατί; Αὐτό πού ἔχω καί χειρίζομαι εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Αὐτό πού μοῦ δόθηκε καί μέ προσδιορίζει εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Αὐτό πού μέ ὁριοθετεῖ καί μέ χαρακτηρίζει στήν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ ἑαυτός μου. Γιατί μοῦ ζητᾶ ὁ Χριστός νά τόν ἀρνηθῶ; Καί μάλιστα δέν μοῦ ζητᾶ νά ἀρνηθῶ κάποιο κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μου, ἔστω τό πιό ἀρρωστημένο, ἀλλά μοῦ ζητᾶ ν’ ἀρνηθῶ συνολικά ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μου, ἀκόμη κι ὅσα καλά θεωρῶ ὅτι ἔχω;! Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἡγέτης τῆς λυτρωτικῆς θυσίας· καί ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν καί τόν μιμοῦνται, δέν μποροῦν νά εἶναι οὔτε στρατιά δούλων οὔτε στρατιά μισθοφόρων. Εἶναι λαός ἐλευθέρων πού ἑκούσια τόν ἐγκολπώνονται, Χριστοποιοῦνται καί συναπαρτίζουν τό σῶμα Του, τήν Ἐκκλησία, ζώντας θυσιαστικά, γιά νά ζοῦν μαζί του εἰς τόν αἰῶνα.
