- Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής ΙΒ΄ Λουκά (Λουκ. ιζ΄12-19) των δέκα λεπρών
- Απόδοση στη νεοελληνική
Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή περιγράφεται ἡ ἀντίδραση τῶν δέκα λεπρῶν ἀπέναντι στόν Χριστό. Ὁ ἕνας γύρισε λαχανιασμένος ἀπό το τρέξιμο, τή συγκίνηση, τήν ἀγαλλίαση. Πέφτει στά πόδια τοῦ εὐεργέτου του καί τά φιλάει, τά λούζει μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης. Ὅπου νά ‘ναι θά πρέπει νά φανεῖ καί ὁ δεύτερος, κι ὁ τρίτος, κι οἱ ὑπόλοιποι πού ἔγιναν μέ τρόπο θαυμαστό καλά. Ἔτσι θά περίμενε κανείς. Ἀλλ’ ἡ ὥρα περνᾶ καί οἱ ἄλλοι δέν φαίνονται. Καί οὔτε πρόκειται ποτέ νά φανοῦν… Ἔφυγαν… Ἦταν μαζί ὅταν ἱκέτευαν γιά τή θεραπεία. Ἀφοῦ τήν πῆραν οἱ δρόμοι τους χωρίστηκαν. «Ἀποκριθείς δέ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν∙ οὐχί οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δέ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ, εἰ μή ὁ ἀλλογενής οὗτος;». Καί δέν εἶναι μόνον οἱ ἐννέα. Εἶναι σειρά ἀτελείωτη. Κι ὅλοι βιάζονται∙ καί φεύγουν. Σημαδεμένοι μέ μιά ἄλλου εἴδους λέπρα: τήν ἀγνομωσύνη. Εἶναι ἡ φάλαγγα τῶν εὐεργετημένων ἀπό τόν Χριστό οἱ ὁποῖοι ποτέ δέν γύρισαν γιά νά Τοῦ ποῦν «εὐχαριστῶ». Ἡ μορφή τοῦ Εὐεργέτου ἔσβησε ἀπό τή μνήμη τους. Εἶναι κάτι πού βλέπουμε καί ψηλαφοῦμε καθημερινά στή ζωή. Ἴσως καί στήν προσωπική μας ζωή. Ἀντιμετωπίζουμε κατά καιρούς φοβερές δοκιμασίες, ἀτυχήματα, θανατηφόρες ἀρρώστειες, ἐπαγγελματικά, οἰκογενειακά ἀδιέξοδα. Ἀπελπιζόμαστε, κλαῖμε, ἱκετεύουμε, ὑψώνουμε τή φωνή μας: «Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς». Κύριε, χανόμαστε. Ἀπό πουθενά δέν ἐλπίζουμε βοήθεια. Βάλε τό χέρι Σου! Ὅταν ὅμως ἔρθει ἡ ποθητή λύση, περιοριζόμαστε σέ ἕνα ἁπλό: «δόξα σοι, ὁ Θεός». Περισσότερο σάν ἀναστεναγμό ἀνακουφίσεως, παρά σάν προσευχή δοξολογίας. Τρέχουμε τότε πίσω, ὄχι ἀπό τόν Χριστό, ἀλλά ἀπό τούς ἀγνώμονες λεπρούς. Οἱ περασμένες δυσκολίες ὑποτιμοῦνται, ὁ εὐεργέτης λησμονεῖται. Προηγουμένως, βέβαια, σκεπτόμαστε ὅτι μόνο ὁ Θεός μποροῦσε νά μᾶς βγάλει ἀπό τό ἀδιέξοδό μας. Ὅταν ὅμως ἐξερχόμαστε ἀπό αὐτό, τά πράγματα ἑρμηνεύονται ὀρθολογιστικά. Εὐτυχῶς, ὅμως, οἱ εὐκαιρίες δέν λείπουν γιά νά μιμηθοῦμε τόν εὐγνώμονα λεπρό. Καθημερινά νέες δωρεές τοῦ Θεοῦ προστίθενται στή ζωή μας. Μερικές μάλιστα τόσο συνεχεῖς, ὥστε να τίς θεωροῦμε αὐτονόητες, ὅπως ἡ καθημερινή μας ὑγεία, ἡ ἀναπνοή, τό καθημερινό μας ψωμί, ἡ οἰκογενειακή μας ἀγάπη, ἡ εἰρήνη. Ἡ εὐγνωμοσύνη, ἀδελφοί, δέν εἶναι μόνο καθῆκον καί χρέος. Εἶναι καί ἕνας ἰσχυρός μαγνήτης πού ἑλκύει τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
