– του Δημήτρη Χαδόλια, ιατρού, μέλους ΝΟΔΕ Ροδόπης ΝΔ.
Οι ευχές για ένα καλύτερο 2016, σίγουρα θα παραμείνουν στερεοτυπικά κλισέ αν δεν αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο η κοινή γνώμη αντιμετωπίζει τα συλλογικά ζητήματα.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο αντίκτυπος των δηλώσεων του αρχηγού της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, σχετικά με το ζήτημα της προσωρινής εξόδου της χώρας μας από τη Zώνη Σένκεν. Αντί οι δηλώσεις αυτές να προξενήσουν αναταραχή και παλλαϊκό αίτημα αλλαγής της μεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης, στη «μεθυσμένη πολιτεία» όλοι αρκέστηκαν να μεταφράσουν ως «εθνικό» τους καθήκον την καταγγελία των «ακραίων» συντηρητικών κύκλων της Ε.Ε. Η πραγματικότητα όμως είναι, πως λόγω της παντελούς αδυναμίας φύλαξης συνόρων, το ζήτημα της αποχώρησης της χώρας από το καθεστώς Σένκεν έχει ήδη τεθεί. Οι Ευρωπαίοι θεωρούν πως για να υπάρχει διακρατική ζώνη ελεύθερης διακίνησης ατόμων, αυτό προϋποθέτει επαρκή φύλαξη συνόρων, κι όποιο κράτος αδυνατεί, αποτελεί τον αδύναμο κρίκο και αποβάλλεται.
Η ελληνική κυβέρνηση αποδεδειγμένα αδυνατεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των συνόρων. Με την εκλογή της κατάργησε τα κέντρα κλειστού τύπου, έδωσε αυτόματη εξάμηνη άδεια παραμονής, μείωσε τις αποτρεπτικές δράσεις, και τέλος, μιλά συλλήβδην για προσφυγικό ζήτημα, αδυνατώντας να διαχωρίσει πρόσφυγες και μετανάστες. Αυτό δεν έχει ως μόνο αποτέλεσμα την επισφάλεια της παραμονής της χώρας στη Ζώνη Σένγκεν, παρά δυσκολεύει και την προσπάθεια απόκτησης πολιτικού ασύλου από όσους πραγματικά το δικαιούνται. Το τελευταίο διάστημα, με την άφρονα μεταναστευτική μας πολιτική, η χώρα θεωρείται εύκολα προσβάσιμη, οι δουλέμποροι κάνουν χρυσές δουλειές, οι τραγωδίες στο Αιγαίο έχουν μπει στην ημερήσια διάταξη. Έχει, δε, παρατηρηθεί, και το φαινόμενο αιματηρών συμπλοκών προσφύγων με οικονομικούς μετανάστες, εξ αιτίας του γεγονότος πως η από την ελληνική πολιτεία συσσωμάτωσή τους, καταργεί de facto τη δυνατότητα των προσφύγων να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι.
Σε σχέση με την αξία του διαβατηρίου του Έλληνα πολίτη, για πρώτη φορά τίθεται σαφώς και από το ΕΛΚ αλλά και από μικρές, δορυφόρους της Γερμανίας, χώρες (αυτό ας μην καθησυχάζει γιατί πάντα έτσι ξεκινά), ζήτημα εξόδου της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν. Το πόσο κοντά ή μακριά είμαστε από μια τέτοια εξέλιξη, θα το δείξει ο χρόνος. Αν θεωρήσει κανείς ως πρώτο βήμα αποκοπής μας από την Ε.Ε. τον περιορισμό κίνησης κεφαλαίων, μια και η ελεύθερη κίνησή τους αποτελεί πυλώνα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, για να αποτραπεί και το δεύτερο που θα συντελεστεί με περιορισμό της ελεύθερης μετακίνησης προσώπων, δεν αρκούν παλλαϊκές κατάρες σε όσους από την Ευρώπη υπομνύουν το πρόβλημα. Η κοινή γνώμη αλλά και η αντιπολίτευση πρέπει να απαιτούν να ξαναγίνει λόγος για μεταναστευτικό και όχι για προσφυγικό, και αυτό γιατί αυτό από το οποίο απειλούμαστε, δεν είναι η παροχή ασύλου σε όσους το δικαιούνται, αλλά η ανεξέλεγκτη είσοδος όσων οφείλουμε βάση των κοινοτικών μας υποχρεώσεων να αποτρέπουμε.
