- του Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής, κ.κ. Παντελεήμονος.
Ὁ σπόρος πού ἀναφέρει ὁ Χριστός στή σημερινή παραβολή, ἔπεσε σὲ διάφορα μέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν διαφορετικό. Ἔπεσε στὸν δρόμο καὶ τὸν πάτησαν οἱ διαβάτες, τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἔπεσε σὲ μιὰ περιοχὴ πετρώδη, πῆγε λίγο νὰ φυτρώσει, ὅμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἔπεσε σὲ μέρος γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ μόλις βλάστησε αυτά τὸν ἔπνιξαν. Εὐτυχῶς ὅμως ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ γῆ μαλακή, φρεσκοσκαμμένη καὶ εὔφορη. Ἀναπτύχθηκε καὶ ἔφερε καρπὸ πολύ, ἑκατὸ φορὲς περισσότερο. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», ἐξήγησε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Καὶ ἡ γῆ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἀφοῦ ἑρμήνευσε ἀναλυτικὰ τὸ νόημα τῆς παραβολῆς, κατέληξε: «Ἐκεῖνο δὲ ποὺ ἔπεσε σὲ καλὸ ἔδαφος, εἶναι ὅσοι μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸν λόγο, τὸν δέχονται καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή». Ἀπὸ αὐτὰ τὰ δύο ἐξαρτᾶται ἡ γόνιμη χριστιανικὴ ζωή. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μᾶς κατακλύζουν εἰδήσεις, ἰδέες, ἀναγγελίες, προτροπὲς, ποὺ ὅλο ἀκοῦμε καὶ ὅλο ξεχνᾶμε, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ μὴν «ἀκοῦμε» ἁπλῶς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ τὸν «κατέχουμε». Δὲν καρποφορεῖ ὅμως ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη ὁ σπόρος. Μυστικὰ ἀνοίγει στὸ βάθος τῆς γῆς ρίζες, ἁπαλὰ σηκώνει τὸ χῶμα, σιωπηλὰ ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει. Κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ συχνὰ τὸν ἴδιο δρόμο στὶς ψυχές. Σιγὰ-σιγὰ παρουσιάζει τὶς δυνάμεις του, βυθίζει τὶς ρίζες του στὴ ζωή μας, δίνει τοὺς καρπούς του. Μερικοὶ ἀνυπόμονοι παραπονοῦνται λέγοντας: «Τόσο καιρὸ μελετῶ τὴν Ἁγία Γραφή, πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία, ἀκούω κηρύγματα, ὅμως δὲν βλέπω καὶ πολλὴ προκοπή». Ποτὲ δὲν πηγαίνει ἄδικα ὁ πνευματικὸς κόπος. Ἂς μὴν ἀνυπομονοῦμε ποὺ δὲν βλέπουμε πάντοτε ἄμεσα ἀποτελέσματα. Ἀς μήν ἀνησυχοῦμε. Παρά τά ἐμπόδια καί τίς δυσκολίες πού ἐμφανίζονται, ἄς προσπαθήσουμε νά καρποφοροῦμε ἐν ὑπομονῇ. Καὶ θὰ μεστώνει σιγὰ-σιγὰ ὁ καρπὸς χωρὶς ἴσως νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Πιθανόν ἡ ψυχή μας νά παρουσιάζει περιοχές πετρώδεις, νά θυμίζει χιλιοπατημένους δρόμους, νά ἔχει ἀγκάθια φουντωμένα. Ἄς μή μᾶς ἀπογοητεύει αὐτό. Μέ τή συστηματική προσπάθεια τ΄ ἀγκάθια ξεριζώνονται. Μέ τό ὄργωμα καί ἡ σκληρή γῆ μαλακώνει. Μόνο ἄς ξαναρχίσουμε, ἀποφασιστικά, μέ ὀρθάνοικτα τά αὐτιά, αὐξημένη εὐαισθησία, ταπείνωση καί πνεύμα μαθητείας. Ὁ καλός Σποριᾶς κάθε τόσο ἔρχεται στό χωράφι τῆς ψυχῆς μας νά ἐμπιστευθεῖ τόν πολύτιμο σπόρο Του. Ἄς Τοῦ προσφέρουμε «γῆν καλήν καί ἀγαθήν».
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Δ´ Λουκά (Λουκ. η΄ 5 – 15) – Η παραβολή του Σπορέως: Είπεν ὁ Κύριος την παραβολήν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. Καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό. Καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. Ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω. Ἐπηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. Ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. Οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. Τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. Τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ.
