του Σεβασμιώτατου Μητροπολίτη Μαρωνείας και Κομοτηνής, κ.κ. Παντελεήμονος.
Μια νεκρική πομπή είναι μια πορεία θλιβερή· ο τραγικός επίλογος μιας πάλης όπου ο θάνατος είναι ο νικητής.
Οι απλοϊκοί άνθρωποι που ακολουθούν τον νεκρό νέο της Ναΐν και τη συντετριμμένη μητέρα του, παρουσιάζονται σιωπηλοί.
Ο άνθρωπος στέκει εμβρόντητος μπροστά στον θάνατο που έρχεται σε μια στιγμή και θέτει τέρμα σε αυτό το θαύμα που λέγεται ζωή. Αποτελεί το «φοβερώτατον μυστήριον» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Το ανθρώπινο μυαλό τον αντικρίζει κατάπληκτο και φωνάζει μαζί με τον ιερό υμνογράφο: «Τί τό περί ἡμᾶς τοῦτο γέγονε μυστήριον; Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ καί συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ;».
Και τα πιο μεγάλα ανθρώπινα πνεύματα, που η σκέψη τους ήταν φωτεινή σε πλήθος άλλων ζητημάτων, μπροστά στον θάνατο έμειναν άφωνα. Σαν αφελή μικρά παιδιά που στέκουν με ανοιχτό το στόμα μπροστά σε πράγματα δυσεξήγητα, ψέλλισαν λίγα λόγια αλλά δεν μπόρεσαν να εισδύσουν στο απύθμενο μυστήριο του θανάτου. Δεν είπαν κάτι ουσιαστικό που να διαλύει τα ζοφερά σκοτάδια που τον περιτυλίγουν. Και όλων των σοφών η σοφία για το μεγάλο αυτό ζήτημα να μαζευτεί, δεν θα κατορθώσει να δώσει ούτε έναν σπινθήρα φωτός για να φωτίσει έστω και για λίγο το σκοτάδι που περιζώνει τον θάνατο.
Στην ίδια και χειρότερη θέση βρίσκεται η ανθρώπινη καρδιά. Αυτή πληγώνεται βαθύτερα από την έλευση του θανάτου. Και, ο νους του ανθρώπου μπορεί να παραδεχθεί ότι όντως κάποτε θα πεθάνουμε, αλλά η καρδιά δεν συμβιβάζεται με την ιδέα αυτή.
Ο άνθρωπος δεν μπόρεσε μόνος του να ξεδιαλύνει το μυστήριο του θανάτου. Ευτυχώς όμως έρχεται κάποιος Άλλος να ρίξει φως. Προκειμένου να βοηθήσει τον άνθρωπο να αντιμετωπίσει τον θάνατο, ο Χριστός δεν άρχισε φιλοσοφικές συζητήσεις και δεν αράδιασε συλλογισμούς και επιχειρήματα ανθρώπινα. Στάθηκε πριν απ’ όλα δίπλα στην ανθρώπινη καρδιά που πονούσε για το νεκρό παιδί, και πόνεσε κι Αυτός μαζί της.
Ο Χριστός «ἐσπλαχνίσθη» την πληγωμένη από τον χαμό του παιδιού της μητέρα∙ με στοργή και αγάπη της απηύθυνε το «μή κλαῖε». Δεν περιορίστηκε όμως στα παρηγορητικά λόγια. Με δύναμη και εξουσία θεϊκή, είπε στον νεκρό: «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι». Κι εκείνος ξύπνησε σαν από ύπνο ελαφρύ και ξαναγύρισε στην αγκαλιά της μητέρας του.
Το Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής Γ´ Λουκά (Λουκ. ζ΄ 11–16)
Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπορεύετο ὁ Ἰησοῦς εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. Ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. Καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. Καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. Ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.
Απόδοση στη νεοελληνική
Τον καιρό ἐκείνο, ἐπῆγε ὁ Ἰησοῦς εἰς μίαν πόλιν ποὺ ὠνομάζετο Ναΐν καὶ μαζί του ἐπήγαιναν καὶ οἱ μαθηταί του καὶ πολὺς κόσμος. Μόλις ἐπλησίασε εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως, μετεφέρετο ἔξω ἕνας νεκρὸς ποὺ ἦτο τὸ μόνο παιδὶ τῆς μητέρας του ἡ ὁποία ἦτο χήρα. Καὶ πολλοὶ ἀπὸ τὴν πόλιν ἦσαν μαζί της. Μόλις ὁ Κύριος τὴν εἶδε, τὴν σπλαγχνίσθηκε καὶ τῆς εἶπε· μὴν κλαῖς. Ἐπροχώρησε καὶ ἔπιασε τὸ φέρετρον, ἐκεῖνοι δὲ ποὺ τὸ ἐβάσταζαν ἐστάθηκαν. Αὐτὸς εἶπε, Νεανίσκε, σοῦ λέγω, σήκω. Καὶ ἀνεκάθησε ὁ νεκρὸς καὶ ἄρχισε νὰ μιλῇ καὶ ὁ Ἰησοῦς τὸν παρέδωκε εἰς τὴν μητέρα του. Ὅλους δε τοὺς κατέλαβε φόβος καὶ ἐδόξαζαν τὸν Θεὸν καὶ ἔλεγαν, προφήτης μεγάλος ἐμφανίσθηκε μεταξύ μας καὶ ὁ Θεὸς ἐπισκέφθηκε τὸν λαόν του.
