Στις 2 Φεβρουαρίου του 1950 αναγγέλθηκε επίσημα στην ολομέλεια της Ακαδημίας Αθηνών, ο θάνατος του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή.
Ο τότε Πρόεδρος της Ακαδημίας, μεταξύ άλλων θα πει: «Μια εξέχουσα φυσιογνωμία της διεθνούς επιστήμης, εξέλιπε».
Ο ακαδημαϊκός Ιωάννης Καλιτσουνάκης, μεταξύ άλλων είπε τα ακόλουθα: «Η απώλεια του Κ. Καραθεοδωρή είναι απώλεια για την Ελλάδα και για τη διεθνή επιστήμη. Την Ελλάδα τίμησε στο εξωτερικό κατά τη μακροχρόνια παραμονή του, την τίμησε ως άνθρωπος πολιτισμένος, ως επιστήμονας και ως Έλληνας πατριώτης».
Ο ακαδημαϊκός και φίλος του Γιώργος Ιωακείμογλου θα εκφωνήσει για τον εκλιπόντα αδάμαντα της επιστήμης: «Ό,τι παρήλθε πέρασε και δεν ξαναγυρίζει. Μ’ αν είχε λάμψη δυνατή, και πάλι θα φωτίζη». Ενώ στο συλλυπητήριο τηλεγράφημά του προς τον γιο του, μεταξύ άλλων γράφει: «Είχα τότε την ευκαιρία να γνωρίσω εκ του πλησίον τον μεγάλο επιστήμονα, τον τέλειον άνθρωπον και τον ακραιφνή Έλληνα πατριώτη. Κατά τας πολλάς συναντήσεις μας εν Αθήναις και Μονάχω, κατά τα προπολεμικά έτη, εθαύμαζα πάντοτε τα σπάνια προτερήματα του ανδρός».
Ο αείμνηστος καθηγητής Νείλος Σακελλαρίου, γράφει για τον άνθρωπο Καραθεοδωρή: «Η ανατροφή και η οικογενειακή μόρφωσις του Καραθεοδωρή ήσαν Ελληνοπρεπείς. Καίτοι έζη εν Γερμανία, όπου και έλαβε και διετήρησε το αξίωμα τακτικού Καθηγητού του Πανεπιστημίου και του Ακαδημαϊκού και του Geheimrat (Μυστικοσυμβούλου), διετήρησεν ακμαίον και αμάραντον τον θαυμασμόν του και την αγάπην του προς την Αθάνατο Ελλάδα, την οποίαν και ετίμα εξαιρετικως διά της προσωπικής του αξίας και ικανότητος. Ταύτα διαπιστούμεν εξ ιδίας και αυτοπροσώπου αντιλήψεως».
Ο ακαδημαϊκός της Βαυαρικής Ακαδημίας επιστημών, Oscar Perron, όταν πληροφορήθηκε τον θάνατό του, είπε: «Ένας από τους λαμπρότερους μαθηματικούς, έχει ουσιαστικά εμπλουτίσει και επηρεάσει αποφασιστικά την Eπιστήμη. Ένας άνδρας με ασυνήθιστη και πλατιά παιδεία, ως ανήκων στο ελληνικό έθνος, με το υψιπετές πνεύμα του και την αδιάκοπη αναζήτηση της γνώσης, συνέχισε την παράδοση και την κληρονομιά της Κλασσικής Ελλάδας».
