Στα χρόνια της κρίσης οι ανατροπές που γνωρίζουν στην καθημερινότητά τους οι Έλληνες είναι απανωτές. Ανατροπές κατά κανόνα προς το χειρότερο, αλλά ενίοτε, σπανιότερα βέβαια, προς το καλύτερο. Οι τελευταίες είναι ανατροπές που διακρίνουμε στους τρόπους συμπεριφοράς, στις μεταξύ μας σχέσεις, στον εξανθρωπισμό του τρόπου επικοινωνίας και κατανόησης.
Έτσι, και η εικόνα του τροχονόμου-«μπαμπούλα», αυτού που αν σε σταματήσει θα σε «φιλοδωρήσει» οπωσδήποτε με πρόστιμο, σιγά-σιγά ανατρέπεται και αρχίζει να ξεθωριάζει. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, άλλωστε, που τα όργανα της τάξης, αντιλαμβανόμενα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι πολίτες, εξαντλούν την επιείκειά τους προς τους παραβάτες του Κ.Ο.Κ.
Αποδέκτης μιας τέτοιας, διαλλακτικής στάσης εκ μέρους οργάνου της Τροχαίας, είχε την τύχη να γίνει συμπολίτισσά μας, η οποία μοιράστηκε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης την «περιπέτειά» της:
«Το άκρον άωτον της γκαντεμιάς! Φεύγεις από τη δουλειά και πας να βάλεις καινούργιο προστατευτικό στην οθόνη καθώς το προηγούμενο είχε σπάσει. Βιάζοντας να επιστρέψεις σπίτι, καθώς σε δύο ώρες ταξιδεύεις, για κακή σου τύχη “πετάγεται” από το πουθενά μπροστά σου ένας αστυνομικός, σε “πυροβολεί” και σε σταματάει λέγοντάς σου ότι υπερβαίνεις κατά πολύ το όριο ταχύτητας για τον συγκεκριμένο δρόμο. Με χίλια παρακάλια, χίλιες δυο δικαιολογίες, και αφού πέρασε ένα δεκάλεπτο, αποφασίζει ο Καλούλης να μη σου κόψει “φιρμάνι”, και δείχνοντάς σου έλεος σε αφήνει να φύγεις. Φτάνοντας σπίτι σπας την οθόνη του κινητού σου, και έχοντας μπροστά σου ένα τρίωρο ταξίδι με τα μικρά, σκέφτεσαι πως πρέπει να γίνει άμεσα. Ξεκινάς πάλι για Κομοτηνή και σε σταματάει για άλλη μια φορά ο Καλούλης αστυνόμος για τον ίδιο λόγο. Δεν πιστεύεις στη γκαντεμιά που σε δέρνει και αυτός δεν πιστεύει ότι σε ξαναβλέπει, του χαμογελάς, γίνεστε τελικά φίλοι και δείχνει για άλλη μια φορά έλεος! Κάνοντας αγώνα δρόμου καθώς κοντεύει 2.30 και ετοιμάζονται να κλείσουν τα μαγαζιά, φτάνεις και πάλι στο μαγαζί που επισκευάζει κινητά. Ευτυχώς ο τεχνικός ήταν ακόμα εκεί, σου αλλάζει στα γρήγορα την οθόνη σου καθώς συμμερίζεται το άγχος και τη βιασύνη σου και επιτέλους φεύγεις. Στην επιστροφή συναγωνίζεσαι στην ταχύτητα μόνο την χελώνα και φτάνεις τελικά σπίτι…ανασαίνεις για λίγο και προλαβαίνεις οριακά το δρομολόγιο της τριήμερης φυγής σου!!!! Άντε βρε καλό μας τριήμερο, καλό μας ταξίδι και άλλο κακό να μη μας βρει μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας!!!!».
